Ένα χωριό, ένα παιδί και μια φωτιά...

Πάντα με μαγνήτιζε το χωριό...
Από την πρώτη φορά που το επισκέφθηκα, και κάθε καλοκαίρι, Χριστούγεννα και Πάσχα, χαιρόμουν να βρίσκομαι μέσα στη Φύση, την παράδοση και τους ανθρώπους.

Τα τελευταία 4 χρόνια δούλευα κιόλας εκεί, σ'ένα χώρο απλό και ζεστό με μια πόρτα κι ένα μόνο παράθυρο απ'όπου όμως, θαρρείς, έβλεπα όλον τον κόσμο! Ένα κομμάτι του χωριού, τα βουνά, τους κατοίκους που περπατούσαν στο δρόμο...

Τα σπίτια του Θεολόγου ξεπρόβαλαν από το παράθυρο παραδοσιακά με τα παλιά κεραμίδια, τα περισσότερα πέτρινα με λουλουδάτες αυλές κι ασπρισμένες μάντρες.

Σπίτια που κατάφερναν τόσο καλά να σε μεταφέρουν πίσω στα χρόνια που χτίστηκαν που νόμιζες πως θα βγει η κυρά να φουρνίσει στον πέτρινο φούρνο δίπλα στην αυλόπορτα κι ο κύρης να ξεφορτώσει τα ξύλα από το ζωντανό λίγο πιο πέρα...

Ανάμεσα τους υπήρχαν και  κάμποσα σπιτάκια ερημωμένα, τα οποία ξεχώριζαν λες και χλεύαζαν την ίδια τους την εγκατάλειψη με μια ιδιόμορφη αξιοπρέπεια...
Γιατί σε κάποια άλλα σημεία ξεπετάγονταν τελείως παράταιρα μερικά "σύγχρονα" κτίσματα που ασελγούσαν πάνω στην αρχιτεκτονική παράδοση του συνόλου!

Κι εκείνη η κορυφογραμμή στο φόντο, αιχμαλώτιζε το βλέμμα μου κάθε φορά που άνοιγα το παλιό ξύλινο μπλε παντζούρι με τις γρίλλιες! Κι αυτό έτριζε σα να με προέτρεπε ν'αγναντέψω την κοντινή βουνοκορφή: "Δες, δες!" Κι εγώ κοιτούσα...

To Περιβολάκι, η πρώτη κορυφή αριστερά...

Το Περιβολάκι, που είναι στο χωριό το κοντινότερο βουνό της οροσειράς του Ευβοϊκού Ολύμπου, με τη γυμνή από δέντρα κορφή του, έμοιαζε να κρατά το χωριό στα γόνατά του και να το κανακεύει.
Το πυκνό δάσος ενδιάμεσα, άλλοτε πνιγμένο στην πρωινή ομίχλη, άλλοτε καθαρογραμμένο στο ρόδισμα του απογευματινού ήλιου απέναντί του, σ'έκανε να θες να τεντώσεις τ'αυτί για ν'ακούσεις το θρόισμα των φυλλωμάτων στα παιχνίδια του ανέμου πάνω τους. Η ίδια εικόνα σε αναρίθμητες όψεις ανάλογα τη μέρα, την ώρα, τη στιγμή! Ένας κινούμενος ζωγραφικός πίνακας καδραρισμένος στο μπλε ξύλινο κούφωμα του παραθύρου.

Και το σημαντικότερο: οι άνθρωποι! Φαινομενικά απλοί μα στο βάθος πολύπλοκοι! Ένα κράμα δουλεμένο με τη νοοτροπία του χωριού, μα εμπλουτισμένο -από τη φύση προφανώς- με μυστικά κύτταρα μιας ανώτερης αντίληψης πολιτισμού! Με μια φιλοσοφική γραμμή που τους απλούστευε τη στάση ζωής...

Δεν τα κατάφερναν όλοι να δραπετεύουν από το "μοντέλο" των κλασικών χωρικών βέβαια, μιας και το δέσιμο με τη γη και την οικογένεια παρέμενε σφιχτό στο κύλισμα των χρόνων.
Η νεολαία πιο προχωρημένη, ως επί το πλείστον, με ευχάριστα αυξημένη την αίσθηση του χιούμορ, αγωνιζόταν να βρει το δρόμο της μέσα από δυσκολίες, ελλείψεις και προκαταλήψεις...

Ο Μητσάκος (χαϊδευτικό του Δημήτρης), ένα παιδί κοντά εικοσιπέντε χρονών, ήταν ήπιων τόνων όπως έκρινα από τις σποραδικές φορές που συναντιόμασταν στην καφετέρια του χωριού, την εκκλησία ή την πλατεία. Λιγομίλητος, μα καλωσυνάτος και πάντα χαμογελαστός! Σε καλημέριζε και τα μάτια του φώτιζαν σαν πολυέλαιοι που άναβαν από εκείνον το ...χαμογελοδιακόπτη!
Και δραστήριος! Μέσα σε όλα! Τον έβλεπα να βοηθάει τους δικούς του στις γεωργικές και κτηνοτροφικές τους ασχολίες, να συμμετέχει στις δραστηριότητες του πολιτιστικού συλλόγου, τα καλοκαίρια να απασχολείται ως εποχικός δασοπυροσβέστης στη γύρω περιοχή, τους χειμώνες να τρέχει για τα προβλήματα από το χιόνι.

  Είχε μια περίεργα δυνατή αύρα, χωρίς να χρειάζεται να λέει πολλά-πολλά και ήταν πολύ αγαπητός σε όλους! Δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι αυτή η μυστηριώδης αύρα θα τον συνόδευε από μωρό, κουβαλώντας μυστικά τα γραμμένα της Μοίρας, για να ισορροπήσει τις ευωδιές του Καλού με την πίκρα του Κακού.

Ήταν εκείνος ο θλιβερός Αύγουστος του 2007 με τις φωτιές... Τις πυρκαγιές που ρήμαξαν περισσότερο την Πελοπόννησο και την Εύβοια.

Ήταν εκείνη η φρίκη που αντίκρυσα από το ίδιο αγαπημένο παράθυρο, φρίκη που χλώμιασε κάθε άλλη εικόνα: το Περιβολάκι να φλέγεται!

Στην αρχή, πίσω από την κορφή και τη δεξιά πλαγιά άρχισαν να ξεχύνονται προς τον ουρανό, απειλητικοί και δυσοίωνοι, πυκνοί καπνοί σε λασπωμένο λευκό χρώμα από τα πεύκα και τα έλατα που καίγονταν!

Ένας αλλόκοτος τρόμος σε κυρίευε στη θέα τους, σα να γινόσουν μάρτυρας ενός αποτρόπαιου εγκλήματος και περίμενες να γίνεις το επόμενο θύμα!
 

Σε λίγο, γιγάντιες πύρινες γλώσσες υψώθηκαν διώχνοντας ψηλότερα τους καπνούς και σαν πολεμική ιαχή έμπηξαν στην κορυφή ένα στέμμα φασιστικό, ένα ακάνθινο στεφάνι σαν αυτό του Θεανθρώπου!

Πανικός!

Κινητικότητα, αλλοπρόσαλλοι ήχοι, φωνές ακατάστατες, πράγματα πρωτόγνωρα που τάραξαν τη γαλήνη του Αυγουστιάτικου απομεσήμερου. 

Η μέχρι πρότινος αδιόρατη απειλή άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. 

Οι φλόγες γλείφοντας την πλαγιά, σιγά-σιγά κατηφόριζαν με κατεύθυνση προς τα κτήματα έξω από το χωριό.

 Τα Σώματα Ασφάλειας, η Πυροσβεστική, οι Ερυθροσταυρίτες και οι τοπικές αρχές ανέλαβαν δράση.
Προέτρεψαν ασθενείς, ηλικιωμένους και παιδιά να φύγουν και οι υπόλοιποι να είναι σε ετοιμότητα για εκκένωση.

Τελικά ο Θεολόγος γλίτωσε αλλά χάθηκαν χιλιάδες δέντρα.

Χάθηκαν μαντριά και ζωντανά, πουλιά και ζώα του δάσους σε μια λαίλαπα που μετά από κάμποσους μήνες και συνεχόμενη νεροποντή συνέχισε το καταστροφικό της έργο!

Έχοντας στερήσει το φυσικό μέσο συγκράτησης των νερών, ξεχείλισε το Λήλαντα, προκαλώντας εκ νέου ζημιές, τόσο στο διάβα του ορμητικού ποταμού, όσο και στις εκβολές του.


Το χειρότερο όμως απ'όλα, ήταν οι πέντε ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν!
Πέντε νέα παιδιά κι ανάμεσά τους κι ο Μητσάκος...
Όρμησε κι εκείνος στο μέτωπο της πυρκαγιάς με οδηγό την αδρεναλίνη και χωρίς να υπολογίσει τίποτα παρά θέλοντας μονάχα να αναχαιτίσει το κακό για να μην κινδυνέψει το χωριό και το υπόλοιπο δάσος.

Πέντε ζωές έγιναν παρανάλωμα της μη έγκαιρης επέμβασης για την κατάσβεση της πυρκαγιάς και έδρασαν σαν ένα ηχηρό χαστούκι στη συνέχεια για να ενταθούν οι προσπάθειες και να αποτραπεί μια πανωλεθρία και η πλήρης οικολογική καταστροφή της περιοχής...

Κοντεύουν οκτώ χρόνια από τότε και το βουνό ξαναπρασίνισε, αποζημιώσεις δόθηκαν, αργότερα αποκαταστάθηκαν και οι καταστροφές από τις πλημμύρες και η Φύση έχει ήδη αρχίσει να θρέφει τις πληγές της, αν και θα πάρει χρόνια για να γίνουν όλα όπως πριν.
Ο Μητσάκος όμως χάθηκε...

Μίνα Β.