Δύσκολοι αποχαιρετισμοί

Ή αλλιώς:
"Η καταλυτική συνεισφορά της θάλασσας στη ψυχολογία μας, μετά από δύσκολους αποχαιρετισμούς!"  Αλλά είπα να μην το βαρύνω τόσο!!! :)

Η αλήθεια όμως είναι ότι ένα από τα πράγματα που με βοήθησαν να οδηγηθώ σε θετικές σκέψεις και να νιώσω καλύτερα, είναι η αυτή η επαφή με το λατρεμένο υγρό στοιχείο! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

 Κάθισα στην αμμουδιά απολαμβάνοντας την έντονη μυρωδιά της θάλασσας που έφερνε το απαλό αεράκι στα ρουθούνια μου και τα αυτιά μου είχαν τη δική τους τιμητική, ρουφώντας τον ήχο του φλοίσβου σε κάθε του κίνηση.

Το ζεστό άγγιγμα του απογευματινού ήλιου πάνω μου έστελνε παρηγορητικά κύματα που έβαζαν τρικλοποδιά στη θλίψη κι όσο για τα μάτια, ααααα… 
Αυτά ήταν τα πιο τυχερά!!!
Άμμος, βότσαλα, ξυλαράκια, φύκια, τα γαλάζια νερά, ο καθαρός ουρανός, βράχια, θάμνοι, δέντρα, τ’απέναντι βουνά στολισμένα με χωριουδάκια και η Δίρφυ χιονισμένη…

Τι καλά που έκανα και ήρθα! Το ήξερα πως θα ένιωθα πολύ καλύτερα εδώ…


Πριν αρκετή ώρα την είχα αποχαιρετήσει ξανά και ξανά έτσι όπως χωνόταν στην αγκαλιά μου… Ένα τελευταίο χάδι στο κεφάλι της πριν κλείσει η πόρτα του αυτοκινήτου και εκείνη η λυπημένη ματιά που γύρισε και μου έριξε μέσα από το τζάμι φεύγοντας…
(Δεν έπρεπε να το δω αυτό! Νιώθω να με στοιχειώνει… Κι ας ξέρω ότι έπρεπε να φύγει! Ας ξέρω ότι εκεί που πηγαίνει είναι καλύτερα για κείνην…)

Έξι μήνες γεμάτοι όμορφες στιγμές! Με παιχνίδια, με βόλτες τα κρύα πρωινά και τα πρώτα ζεστά ανοιξιάτικα απογεύματα… Έξι μήνες με αμέτρητες χαρές και γέλια! Πόσο γρήγορα πέρασαν!
Ένα σωρό φωτογραφίες και μόνη της και μαζί και αγκαλιά με τα παιδιά…
Την ώρα που κοιμάται, την ώρα που τρώει, να με κοιτάει στα μάτια και κάποιες άλλες μοναδικές ώρες, καθώς λιαζόμασταν στο χειμωνιάτικο ήλιο…

Όσο μεγαλύτερο είναι το συναισθηματικό δέσιμο, τόσο δυσκολότερος γίνεται ο αποχωρισμός…
Η αίσθηση του τέλους κάθε τι όμορφου, συνοδεύεται από μια παράξενη οδύνη... Ακόμα και στις πιο απλές περιπτώσεις! 
 Και όσο πιο μεγάλη η στεναχώρια για την απουσία, τόσο περισσότερο άξιζε αυτή η σχέση που βίωσες…
Αλλά όταν κάποιος πρέπει να φύγει γιατί είναι καλύτερο γιαυτόν, έχεις ένα καλό επιχείρημα για να χαμογελάσεις!!! Αν τον αγαπάς πραγματικά, θα χαρείς.
Δε μας ανήκει τίποτα, παρά μόνο οι στιγμές που μοιραζόμαστε με αυτούς που αγαπάμε…

Η γλυκειά μας Πατόζα, που έφυγε για να ζήσει με άλλα δύο σκυλάκια σε ένα μεγάλο κτήμα!  

Δε θα την ξαναδώ ποτέ... Να είναι καλά και να περνάει όμορφα...