Πόσο ήθελε να αντικρύσει λευκές νιφάδες να στροβιλίζονται απαλά μέσα στη νύχτα! Ο ουρανός είχε μια ρόδινη απόχρωση αν και ήταν μία μετά τα μεσάνυχτα. Άνοιξε το τζάμι να δει καλύτερα. Μια ευεργετική ησυχία τύλιγε τ’αυτιά της. Παγωνιά και βροχή… Έκλεισε το τζάμι και ξανατράβηξε την κουρτίνα…
Κατευθύνθηκε προς τον αγαπημένο της καναπέ, σπρώχνοντας μοιρολατρικά τις μεγάλες ρόδες απογοητευμένη και με σχετική ευκολία γλίστρησε από το αναπηρικό της καροτσάκι στα αφράτα μαξιλάρια. Βολεύτηκε και άφησε, χωρίς αντίσταση, το μυαλό της να ξαναγυρίσει σ’εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι, που τίποτα δεν προμήνυε όσα ακολούθησαν. Η χρυσαφένια αμμουδιά, οι γλάροι που πετούσαν ανέμελα πάνω από τη θάλασσα, οι δύο γυναίκες που βουτούσαν στα κρύα νερά, ο ψαράς με το καλάμι του στα βράχια πιο πέρα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, οι εικόνες παραμερίστηκαν από ήχους στ’αυτιά της: το απότομο στρίγγλισμα των φρένων και ο ανατριχιαστικός ήχος της σύγκρουσης! Από τα κλειστά της βλέφαρα πέρασαν κόκκινες και μπλε τσαλακωμένες λαμαρίνες, μια λάμψη και το απόλυτο σκοτάδι…
Είχαν περάσει σχεδόν τέσσερις μήνες από τότε
και πριν δύο εβδομάδες είχε βγει από το νοσοκομείο.
Όλα είχαν πάει μια
χαρά και οι γιατροί της συνέστησαν φυσικοθεραπευτή και συνεδρίες με
ψυχολόγο αφού ήταν καθαρά θέμα θέλησης και δύναμης δικής της πλέον για να
περπατήσει ξανά.
Η ίδια ένιωθε τελματωμένη στην αναπηρική πολυθρόνα και
ανήμπορη να επιβληθεί στο σώμα της και στην ψυχή της!
Από τη μια οι εφιάλτες τάραζαν τον ύπνο της και από την άλλη δεν ένιωθε τα
πόδια της.
Δεν ένιωθε τίποτα!
Μια ζωή θα ήταν ανάπηρη!
Δεν υπήρχε
σωτηρία!
Άνοιξε εκνευρισμένη τα μάτια της και προσπάθησε να κατευνάσει την οργή που την έπνιξε! Το βλέμμα της έπεσε στο βάζο με το κατακόκκινο τριαντάφυλλο που της έφερε τις προάλλες η μαμά της… Ήταν ένα βελούδινο μπουμπούκι, που χθες το πρωί, τα πέταλά του είχαν ανοίξει μεταμορφώνοντάς το σε ένα υπέροχο τριαντάφυλλο! Τώρα πια είχε ανοίξει πάρα πολύ και αύριο το πρωί θα έβρισκε σίγουρα τα πρώτα πεσμένα πέταλα στο τραπεζάκι…
Αλήθεια, πόσο κρατούσε η ομορφιά του; Αυτή είναι και η ζωή του…
Μέσα σε μερικές μέρες, ανθίζει, φουντώνει, πλημμυρίζει το χώρο γύρω του με ευωδιά και ευφραίνει τα μάτια όσων το βλέπουν! Και μετά; Μετά, μετά…
Τα μάτια της ξεχείλισαν κι ένα αναφυλλητό βγήκε λυτρωτικά από το στέρνο της! Άπλωσε το χέρι, βούτηξε το βαζάκι και το εκσφενδόνισε στον απέναντι τοίχο.
«Διάολε! Θέλω να ζήσω!» φώναξε με απόγνωση και ανακάθισε στον καναπέ.
Έριξε τα πόδια της στο πάτωμα και καταπιέζοντας αφύσικα το γοερό κλάμα που της ερχόταν, έβγαλε ένα συνεχόμενο, δυνατό μουγκρητό, που ανεβλυζε ένα μυστηριακό κράμα ισχυρής θέλησης και απελπιστικής απόγνωσης.
Στηρίχτηκε στο μπράτσο του καναπέ και στο τραπεζάκι και άρχισε να ανασηκώνεται όρθια!
Αφήνοντας τους λυγμούς ελεύθερους να βγουν από μέσα της, τέντωσε το κορμί της και στηρίχτηκε στα πόδια της.
Η ξύλινη αίσθηση των κάτω άκρων της, άρχισε να μαλακώνει και ένα αιφνίδιο μούδιασμα στους μηρούς, της έφερε ένα ρίγος
Μυριάδες τσιμπήματα από αόρατες βελονιές άρχισαν να κατρακυλούν φλογισμένα προς τους αστραγάλους και τις πατούσες της!
Στη σύγχυση της στιγμής θέριεψε μέσα της η ελπίδα, τράβηξε τα χέρια από τα έπιπλα, στύλωσε το κορμί της κι έκανε δειλά αλλά αποφασιστικά το πρώτο της βήμα με το δεξί πόδι!
Σπρωγμένη από το θρίαμβο της πρώτης αυτής κίνησης, ώθησε και το αριστερό προς τα εμπρός.
Αυτό ήταν! Τα είχε καταφέρει!
Έκπληκτη από την επιτυχία της, λύγισε και αφέθηκε να πέσει ξανά στον καναπέ, πίσω της!
Έμεινε για λίγο εκεί μέχρι να ηρεμήσει τους χτύπους της καρδιάς της κι έπειτα τεντώθηκε λίγο για να φτάσει το τριαντάφυλλο που είχε πέσει στο δάπεδο, λίγο πιο κει.
Το πήρε στα χέρια της και του έδωσε την
υπόσχεσή της:
«Θα παλαίψω!!!!»
Υ.Γ.
Τις περισσότερες φορές χρειαζόμαστε ένα έναυσμα για να αποκαλύψει το σθένος που κρύβεται μέσα μας και απαιτείτα για την αντιμετώπιση μιας δύσκολης κατάστασης…
Μπορεί να είναι κάτι στιγμιαίο που θα ανατρέψει τα πάντα μέσα μας, ή κάτι πιο σταθερό που θα μας φέρει κύματα αισιοδοξίας για να ενεργοποιήσουν την εσωτερική μας δύναμη…
Μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, μια σκέψη, ένα βιβλίο, μια κουβέντα, ένα τσιγάρο, ένα ηλιοβασίλεμα ...ο,τιδήποτε!
Ας έχουμε το νου μας λοιπόν!
Μίνα Βαμβάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου