Η Ακρόπολη του Μεγάλου Βουνού: Ομορφιά και μεγαλοσύνη σε αφάνεια

Η πλαγιά έδειχνε ομαλή με χαμηλή βλάστηση, μα η ανάβαση στο Μεγάλο Βουνό, πάνω από τη Γλύφα Χαλκίδας που κλείνει αποφασιστικά τη Μεσσάπειο οροσειρά πάνω από την Αυλίδα δεν ήταν τόσο εύκολη όσο νομίζαμε!  Φτάνοντας στην κορυφή, σ'εκείνες τις ογκώδεις γκρίζες αποδείξεις ενός μεγάλου έργου πολλών αιώνων πριν, σταθήκαμε άφωνοι! 

Ήταν σα να είχε σταματήσει ο χρόνος... 
Σα να γίναμε ένα με το χώρο, σα φυσική συνέχεια των λίθων του τείχους, αφήσαμε τη ματιά μας να πλανηθεί εμπρός μας, προσπαθώντας να αντιληφθούμε το σχήμα και το μέγεθος της ακρόπολης της Αυλίδας όσο η μορφολογία του εδάφους μας επέτρεπε να δούμε.

 

Έπειτα, κοιτώντας πίσω μας παραδοθήκαμε στην ομορφιά της Χαλκίδας, έτσι όπως ποτέ άλλοτε δεν την είχαν αντικρύσει τα μάτια μας: Μια απαστράπτουσα Νύμφη με τις δαντελωτές της ακτές, με στολίδια τους πρασινωπούς λόφους της, τη γέφυρα και τα κτίρια, να λούζεται στα νερά του Ευβοϊκού και αριστερά, η Μεσσάπειος οροσειρά σαν αυτοκρατορικός χιτώνας του Βασιλιά Κτυπά ο οποίος επιβάλει την παρουσία του στο σκηνικό όπως και κατά την αρχαιότητα, οριοθετώντας τη γη και εξουσιάζοντας τη θάλασσα. 

Στο βάθος η πανάρχαια Δίρφη, Μάνα προστατευτική να φυλάει άγρυπνα, από απόσταση, τα παιδιά της.
Και στην αριστερή αγκαλιά του τοπίου, το Εγγλεζονήσι με το χαρακτηριστικό του σχήμα, μια σταλιά, ίδιο μωρό, να ολοκληρώνει μια οικογένεια τόσο γήινη και αληθινή που αναβλύζει όλη τη σοφία της μητέρας-Φύσης... Ένα πάντρεμα ονειρικό που μαγεύει το νου και τον αναγκάζει να προβεί σε νέους, πρωτόγνωρους συλλογισμούς κι επαναπροσδιορισμούς...

Πριν ξεκινήσουμε το γύρο της Ακρόπολης κατεβήκαμε σε μια πελώρια , τετραγωνισμένη λακκούβα, σαν ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο με πολλές πέτρες από κατακρημνίσεις, αλλά από τη μία πλευρά ο τοίχος με τη συμμετρία των λευκών δουλεμένων τέλεια λίθων του μας άφησε εκστασιασμένους! 

 
Ανεβήκαμε ξανά στο έδαφος κι αφήσαμε τα απομεινάρια του τείχους να μας καθοδηγήσουν σαν τον καλύτερο ξεναγό στα ίχνη τους!

Η Ακρόπολη κτίστηκε σε απομεινάρια αρχαιότερου κτίσματος, κατ'εντολήν του Αντιγόνου, από τον ανηψιό του Πτολεμαίο, μεταξύ 312 και 308 π.Χ. στο Μεγάλο Βουνό ή Σαλγανέα -όπως επίσης αναφέρεται- ως βάση για να απελευθερώσει τις ελληνικές πόλεις. Ο Πτολεμαίος δεν σταμάτησε μόνο στην Ακρόπολη αυτής της κορυφής, αλλά κατασκεύασε μικρά οχυρά στις κορυφές των υψωμάτων μέχρι τον Κτυπά και τα συνέδεσε μεταξύ τους με ένα τείχος-δρόμο, μήκους 11 χιλιομέτρων! Αυτό το οχυρωματικό έργο τον προστάτευε και από το Βορρά και από το Νότο και εάν είχε διατηρηθεί μέχρι σήμερα, θα καμαρώναμε το δικό μας αρχαίο ”Σινικό Τείχος”! 

Μετά την πρώτη γωνία και έχοντας στρίψει στην ανατολική πλευρά του, απλώθηκε μπροστά μας η συνέχεια της κεντρικής Εύβοιας: μια οπτασία που αχνορόδιζε στο πρωινό φως του ήλιου... Η Υψηλή Γέφυρα φάνταζε σαν περίτεχνο περιδέραιο πάνω σε γαλάζιο μετάξι! Η απέναντι οροσειρά του Ευβοϊκού Ολύμπου αγκάλιαζε τρυφερά την όλο παιχνιδίσματα Ευβοϊκή ακτογραμμή, που έσβηνε απαλά δεξιά, στο βάθος του ορίζοντα έχοντας προσφέρει προς τέρψιν των οφθαλμών μας μικρές πεδιάδες, γραφικά χωριά, αμμουδερές παραλίες... 

Απέναντί τους, στη Βοιωτική πλευρά η αντίστοιχη παραλιακή γη με τις καμπύλες της, ηλιοχρύσιζε, αμβλύνοντας τις σκοτεινές και τρομακτικές γραμμές των εγκαταστάσεων του Τσιμεντάδικου και των χημικών Βιομηχανιών που ρήμαξαν την άλλοτε κραταιά αρχαία Αυλίδα της Ιφιγένειας, αλλοιώνοντας οικτρά στο βωμό του κέρδους, την πανέμορφη φυσική ομορφιά της αρχαϊκής γης...

Μπροστά μας, πολλά κομμάτια του τείχους κείτονταν γκρεμισμένα στην απότομη πλαγιά του βουνού. Ο ογκώδης γωνιακός λίθος όμως, προεξείχε σταθερός και αγέρωχος, κατευθύνοντας το σχήμα του τείχους προς το νότο σε μια πορεία ανηφορική και πολύ προκλητική...
Και ώ του θαύματος! 
Ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο έκανε την εμφάνισή του, στο τέλος της ανηφόρας με την Εθνική οδό σα γυαλιστερό ποταμάκι να κυλά φιδογυριστά προς το νότο! 
Και εμπρός μας...   Μια ζωγραφιά πάνω σε μαγικό καμβά! 

Απλωμένο μπροστά μας, ξανοιγόταν ένα τοπίο, έργο θαρρείς του Βανγκ Γκογκ με ζεστά γήινα χρώματα που περιγελούσαν το συννεφιασμένο γκρι του ουρανού: ένα πάτσγουερκ καλλιεργήσιμης γης, η Σχοινέζα, μια κοιλάδα που πιθανότατα πήρε το όνομά της από την Ομηρική πόλη της Βοιωτίας, το Σχοίνον. Δεξιά της ένας μισοφαγωμένος λόφος από τη λατόμηση, παράφωνη νότα στο μαγευτικό σύνολο να χρεώνει κάθε υπεύθυνο για την καταστροφή του ίδιου και της γύρω περιοχής...

Συνεχίζοντας προς τη δυτική πλευρά της Ακρόπολης, δυο κάθετοι σχηματισμοί διέκοπταν τη συνέχεια του τείχους και δήλωναν την ύπαρξη πύλης που προφανώς αποτελούσε την κεντρική είσοδο στο οχυρό μιας και η κλίση του βουνού εδώ, ήταν πιο ομαλή. 

 Σε κάποιο σημείο πιο κάτω, στάθηκε αδύνατο να συνεχίσουμε πάνω στη γραμμή των τειχών, από την πυνκή βλάστηση. 

Λες και μας τιμωρούσαν τα ιστορικά απομεινάρια για την πλήρη απαξίωσή τους από τους ανθρώπους. 

Μετά από αρκετή προσπάθεια καταφέραμε να φτάσουμε στο σημείο απ'όπου ξεκινήσαμε και καθήσαμε στους γκρίζους λίθους, χαζεύοντας ξανά την απαράμιλλη θέα του στενού του Ευρίπου και παίρνοντας δύναμη για την κατάβαση. 

Νοιώσαμε ιδιαίτερα ευνοημένοι που είδαμε από κοντά ένα μνημείο, του οποίου την ύπαρξη λίγοι γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι έχουν επισκεφθεί!

Επιστρέψαμε συγκλονισμένοι από την επίσκεψή μας στα εξαίσια απομεινάρια τούτης της Ακρόπολης, που παρακολουθούν εδώ και αιώνες άγρυπνα τη Χαλκίδα να εξελίσσεται στο πέρασμα των χρόνων, περιμένοντας υπομονετικά να τύχουν κάποτε, κάποιας στοιχειώδους μέριμνας ώστε να δικαιωθούν βγαίνοντας από την αφάνεια!

Μίνα Βαμβάκου