Βελούδινο έναυσμα

Με μια αποφασιστική κίνηση τράβηξε την κουρτίνα και το βλέμμα της καρφώθηκε στη λάμπα του δρόμου. Εστίασε και προσπάθησε να δει. Με την παλάμη της κάλυψε το φως της λάμπας, για να διακρίνει αν αυτό που έπεφτε ήταν βροχή ή χιόνι…  Ήταν βροχή… Τόση παγωνιά απόψε και πάλι δε θα χιόνιζε!
Πόσο ήθελε να αντικρύσει λευκές νιφάδες να στροβιλίζονται απαλά μέσα στη νύχτα! Ο ουρανός είχε μια ρόδινη απόχρωση αν και ήταν μία μετά τα μεσάνυχτα. Άνοιξε το τζάμι να δει καλύτερα. Μια ευεργετική ησυχία  τύλιγε τ’αυτιά της. Παγωνιά και βροχή… Έκλεισε το τζάμι και ξανατράβηξε την κουρτίνα…

Κατευθύνθηκε προς τον αγαπημένο της καναπέ, σπρώχνοντας μοιρολατρικά τις μεγάλες ρόδες απογοητευμένη και με σχετική ευκολία γλίστρησε από το αναπηρικό της καροτσάκι στα αφράτα μαξιλάρια. Βολεύτηκε και άφησε, χωρίς αντίσταση, το μυαλό της να ξαναγυρίσει σ’εκείνο το ηλιόλουστο μεσημέρι, που τίποτα δεν προμήνυε όσα ακολούθησαν. Η χρυσαφένια αμμουδιά, οι γλάροι που πετούσαν ανέμελα πάνω από τη θάλασσα, οι δύο γυναίκες που βουτούσαν στα κρύα νερά, ο ψαράς με το καλάμι του στα βράχια πιο πέρα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, οι εικόνες παραμερίστηκαν από ήχους στ’αυτιά της: το απότομο στρίγγλισμα των φρένων και  ο ανατριχιαστικός ήχος της σύγκρουσης! Από τα κλειστά της βλέφαρα πέρασαν κόκκινες και μπλε τσαλακωμένες λαμαρίνες, μια λάμψη και το απόλυτο σκοτάδι…

 

Είχαν περάσει σχεδόν τέσσερις μήνες από τότε και πριν δύο εβδομάδες είχε βγει από το νοσοκομείο. 

Όλα είχαν πάει μια χαρά και οι γιατροί της συνέστησαν φυσικοθεραπευτή και συνεδρίες με ψυχολόγο αφού ήταν καθαρά θέμα θέλησης και δύναμης δικής της πλέον για να περπατήσει ξανά. 

Η ίδια ένιωθε τελματωμένη στην αναπηρική πολυθρόνα και ανήμπορη να επιβληθεί στο σώμα της και στην ψυχή της!

Από τη μια οι εφιάλτες τάραζαν τον ύπνο της και από την άλλη δεν ένιωθε τα πόδια της. 

Δεν ένιωθε τίποτα! 

Μια ζωή θα ήταν ανάπηρη! 

Δεν υπήρχε σωτηρία!

Άνοιξε εκνευρισμένη τα μάτια της και προσπάθησε να κατευνάσει την οργή που την έπνιξε! Το βλέμμα της έπεσε στο βάζο με το κατακόκκινο τριαντάφυλλο που της έφερε τις προάλλες η μαμά της… Ήταν ένα βελούδινο μπουμπούκι, που χθες το πρωί, τα πέταλά του είχαν ανοίξει μεταμορφώνοντάς το σε ένα υπέροχο τριαντάφυλλο! Τώρα πια είχε ανοίξει πάρα πολύ και αύριο το πρωί θα έβρισκε σίγουρα τα πρώτα πεσμένα πέταλα στο τραπεζάκι…
Αλήθεια, πόσο κρατούσε η ομορφιά του; Αυτή είναι και η ζωή του…
Μέσα σε μερικές μέρες, ανθίζει, φουντώνει, πλημμυρίζει το χώρο γύρω του με ευωδιά και ευφραίνει τα μάτια όσων το βλέπουν! Και μετά; Μετά, μετά…

Τα μάτια της ξεχείλισαν κι ένα αναφυλλητό βγήκε λυτρωτικά από το στέρνο της! Άπλωσε το χέρι, βούτηξε το βαζάκι και το εκσφενδόνισε στον απέναντι τοίχο.

«Διάολε! Θέλω να ζήσω!» φώναξε με απόγνωση και ανακάθισε στον καναπέ.


Έριξε τα πόδια της στο πάτωμα και καταπιέζοντας αφύσικα το γοερό κλάμα που της ερχόταν, έβγαλε ένα συνεχόμενο, δυνατό μουγκρητό, που ανεβλυζε ένα μυστηριακό κράμα ισχυρής θέλησης και απελπιστικής απόγνωσης.

Στηρίχτηκε στο μπράτσο του καναπέ και στο τραπεζάκι και άρχισε να ανασηκώνεται όρθια!

Αφήνοντας τους λυγμούς ελεύθερους να βγουν από μέσα της, τέντωσε το κορμί της και στηρίχτηκε στα πόδια της.

Η ξύλινη αίσθηση των κάτω άκρων της, άρχισε να μαλακώνει και ένα αιφνίδιο μούδιασμα στους μηρούς, της έφερε ένα ρίγος

Μυριάδες τσιμπήματα από αόρατες βελονιές άρχισαν να κατρακυλούν φλογισμένα προς τους αστραγάλους και τις πατούσες της!  

Στη σύγχυση της στιγμής θέριεψε μέσα της η ελπίδα, τράβηξε τα χέρια από τα έπιπλα, στύλωσε το κορμί της κι έκανε δειλά αλλά αποφασιστικά το πρώτο της βήμα με το δεξί πόδι!

Σπρωγμένη από το θρίαμβο της πρώτης αυτής κίνησης, ώθησε και το αριστερό προς τα εμπρός.
Αυτό ήταν! Τα είχε καταφέρει!
Έκπληκτη από την επιτυχία της, λύγισε και αφέθηκε να πέσει  ξανά στον καναπέ, πίσω της!
Έμεινε για λίγο εκεί μέχρι να ηρεμήσει τους χτύπους της καρδιάς της κι έπειτα τεντώθηκε λίγο για να φτάσει το τριαντάφυλλο που είχε πέσει στο δάπεδο, λίγο πιο κει.

Το πήρε στα χέρια της και του έδωσε την υπόσχεσή της: 

«Θα  παλαίψω!!!!» 

Υ.Γ.
Τις περισσότερες φορές χρειαζόμαστε ένα έναυσμα για να αποκαλύψει το σθένος που κρύβεται μέσα μας και απαιτείτα για την αντιμετώπιση μιας δύσκολης κατάστασης…
Μπορεί να είναι κάτι στιγμιαίο που θα ανατρέψει τα πάντα μέσα μας, ή κάτι πιο σταθερό που θα μας φέρει κύματα αισιοδοξίας για να ενεργοποιήσουν την εσωτερική μας δύναμη…
Μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, μια σκέψη, ένα βιβλίο, μια κουβέντα, ένα τσιγάρο, ένα ηλιοβασίλεμα ...ο,τιδήποτε!
Ας έχουμε το νου μας λοιπόν!


Μίνα Βαμβάκου

Η Ακρόπολη του Μεγάλου Βουνού: Ομορφιά και μεγαλοσύνη σε αφάνεια

Η πλαγιά έδειχνε ομαλή με χαμηλή βλάστηση, μα η ανάβαση στο Μεγάλο Βουνό, πάνω από τη Γλύφα Χαλκίδας που κλείνει αποφασιστικά τη Μεσσάπειο οροσειρά πάνω από την Αυλίδα δεν ήταν τόσο εύκολη όσο νομίζαμε!  Φτάνοντας στην κορυφή, σ'εκείνες τις ογκώδεις γκρίζες αποδείξεις ενός μεγάλου έργου πολλών αιώνων πριν, σταθήκαμε άφωνοι! 

Ήταν σα να είχε σταματήσει ο χρόνος... 
Σα να γίναμε ένα με το χώρο, σα φυσική συνέχεια των λίθων του τείχους, αφήσαμε τη ματιά μας να πλανηθεί εμπρός μας, προσπαθώντας να αντιληφθούμε το σχήμα και το μέγεθος της ακρόπολης της Αυλίδας όσο η μορφολογία του εδάφους μας επέτρεπε να δούμε.

 

Έπειτα, κοιτώντας πίσω μας παραδοθήκαμε στην ομορφιά της Χαλκίδας, έτσι όπως ποτέ άλλοτε δεν την είχαν αντικρύσει τα μάτια μας: Μια απαστράπτουσα Νύμφη με τις δαντελωτές της ακτές, με στολίδια τους πρασινωπούς λόφους της, τη γέφυρα και τα κτίρια, να λούζεται στα νερά του Ευβοϊκού και αριστερά, η Μεσσάπειος οροσειρά σαν αυτοκρατορικός χιτώνας του Βασιλιά Κτυπά ο οποίος επιβάλει την παρουσία του στο σκηνικό όπως και κατά την αρχαιότητα, οριοθετώντας τη γη και εξουσιάζοντας τη θάλασσα. 

Στο βάθος η πανάρχαια Δίρφη, Μάνα προστατευτική να φυλάει άγρυπνα, από απόσταση, τα παιδιά της.
Και στην αριστερή αγκαλιά του τοπίου, το Εγγλεζονήσι με το χαρακτηριστικό του σχήμα, μια σταλιά, ίδιο μωρό, να ολοκληρώνει μια οικογένεια τόσο γήινη και αληθινή που αναβλύζει όλη τη σοφία της μητέρας-Φύσης... Ένα πάντρεμα ονειρικό που μαγεύει το νου και τον αναγκάζει να προβεί σε νέους, πρωτόγνωρους συλλογισμούς κι επαναπροσδιορισμούς...

Πριν ξεκινήσουμε το γύρο της Ακρόπολης κατεβήκαμε σε μια πελώρια , τετραγωνισμένη λακκούβα, σαν ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο με πολλές πέτρες από κατακρημνίσεις, αλλά από τη μία πλευρά ο τοίχος με τη συμμετρία των λευκών δουλεμένων τέλεια λίθων του μας άφησε εκστασιασμένους! 

 
Ανεβήκαμε ξανά στο έδαφος κι αφήσαμε τα απομεινάρια του τείχους να μας καθοδηγήσουν σαν τον καλύτερο ξεναγό στα ίχνη τους!

Η Ακρόπολη κτίστηκε σε απομεινάρια αρχαιότερου κτίσματος, κατ'εντολήν του Αντιγόνου, από τον ανηψιό του Πτολεμαίο, μεταξύ 312 και 308 π.Χ. στο Μεγάλο Βουνό ή Σαλγανέα -όπως επίσης αναφέρεται- ως βάση για να απελευθερώσει τις ελληνικές πόλεις. Ο Πτολεμαίος δεν σταμάτησε μόνο στην Ακρόπολη αυτής της κορυφής, αλλά κατασκεύασε μικρά οχυρά στις κορυφές των υψωμάτων μέχρι τον Κτυπά και τα συνέδεσε μεταξύ τους με ένα τείχος-δρόμο, μήκους 11 χιλιομέτρων! Αυτό το οχυρωματικό έργο τον προστάτευε και από το Βορρά και από το Νότο και εάν είχε διατηρηθεί μέχρι σήμερα, θα καμαρώναμε το δικό μας αρχαίο ”Σινικό Τείχος”! 

Μετά την πρώτη γωνία και έχοντας στρίψει στην ανατολική πλευρά του, απλώθηκε μπροστά μας η συνέχεια της κεντρικής Εύβοιας: μια οπτασία που αχνορόδιζε στο πρωινό φως του ήλιου... Η Υψηλή Γέφυρα φάνταζε σαν περίτεχνο περιδέραιο πάνω σε γαλάζιο μετάξι! Η απέναντι οροσειρά του Ευβοϊκού Ολύμπου αγκάλιαζε τρυφερά την όλο παιχνιδίσματα Ευβοϊκή ακτογραμμή, που έσβηνε απαλά δεξιά, στο βάθος του ορίζοντα έχοντας προσφέρει προς τέρψιν των οφθαλμών μας μικρές πεδιάδες, γραφικά χωριά, αμμουδερές παραλίες... 

Απέναντί τους, στη Βοιωτική πλευρά η αντίστοιχη παραλιακή γη με τις καμπύλες της, ηλιοχρύσιζε, αμβλύνοντας τις σκοτεινές και τρομακτικές γραμμές των εγκαταστάσεων του Τσιμεντάδικου και των χημικών Βιομηχανιών που ρήμαξαν την άλλοτε κραταιά αρχαία Αυλίδα της Ιφιγένειας, αλλοιώνοντας οικτρά στο βωμό του κέρδους, την πανέμορφη φυσική ομορφιά της αρχαϊκής γης...

Μπροστά μας, πολλά κομμάτια του τείχους κείτονταν γκρεμισμένα στην απότομη πλαγιά του βουνού. Ο ογκώδης γωνιακός λίθος όμως, προεξείχε σταθερός και αγέρωχος, κατευθύνοντας το σχήμα του τείχους προς το νότο σε μια πορεία ανηφορική και πολύ προκλητική...
Και ώ του θαύματος! 
Ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο έκανε την εμφάνισή του, στο τέλος της ανηφόρας με την Εθνική οδό σα γυαλιστερό ποταμάκι να κυλά φιδογυριστά προς το νότο! 
Και εμπρός μας...   Μια ζωγραφιά πάνω σε μαγικό καμβά! 

Απλωμένο μπροστά μας, ξανοιγόταν ένα τοπίο, έργο θαρρείς του Βανγκ Γκογκ με ζεστά γήινα χρώματα που περιγελούσαν το συννεφιασμένο γκρι του ουρανού: ένα πάτσγουερκ καλλιεργήσιμης γης, η Σχοινέζα, μια κοιλάδα που πιθανότατα πήρε το όνομά της από την Ομηρική πόλη της Βοιωτίας, το Σχοίνον. Δεξιά της ένας μισοφαγωμένος λόφος από τη λατόμηση, παράφωνη νότα στο μαγευτικό σύνολο να χρεώνει κάθε υπεύθυνο για την καταστροφή του ίδιου και της γύρω περιοχής...

Συνεχίζοντας προς τη δυτική πλευρά της Ακρόπολης, δυο κάθετοι σχηματισμοί διέκοπταν τη συνέχεια του τείχους και δήλωναν την ύπαρξη πύλης που προφανώς αποτελούσε την κεντρική είσοδο στο οχυρό μιας και η κλίση του βουνού εδώ, ήταν πιο ομαλή. 

 Σε κάποιο σημείο πιο κάτω, στάθηκε αδύνατο να συνεχίσουμε πάνω στη γραμμή των τειχών, από την πυνκή βλάστηση. 

Λες και μας τιμωρούσαν τα ιστορικά απομεινάρια για την πλήρη απαξίωσή τους από τους ανθρώπους. 

Μετά από αρκετή προσπάθεια καταφέραμε να φτάσουμε στο σημείο απ'όπου ξεκινήσαμε και καθήσαμε στους γκρίζους λίθους, χαζεύοντας ξανά την απαράμιλλη θέα του στενού του Ευρίπου και παίρνοντας δύναμη για την κατάβαση. 

Νοιώσαμε ιδιαίτερα ευνοημένοι που είδαμε από κοντά ένα μνημείο, του οποίου την ύπαρξη λίγοι γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι έχουν επισκεφθεί!

Επιστρέψαμε συγκλονισμένοι από την επίσκεψή μας στα εξαίσια απομεινάρια τούτης της Ακρόπολης, που παρακολουθούν εδώ και αιώνες άγρυπνα τη Χαλκίδα να εξελίσσεται στο πέρασμα των χρόνων, περιμένοντας υπομονετικά να τύχουν κάποτε, κάποιας στοιχειώδους μέριμνας ώστε να δικαιωθούν βγαίνοντας από την αφάνεια!

Μίνα Βαμβάκου

Μια μέρα που ήθελα να θυμάμαι...

 

Πόσες φορές, αλήθεια, θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει: "Αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω, ποτέ"!

Κι όμως...
Τα πιο πολλά τα έχω ξεχάσει!
Τις περισσότερες φορές επειδή γίνονται άλλα, καλύτερα από τα καλά ή χειρότερα από τα άσχημα και πάνε και επισκιάζουν τα πρώτα.

Δεν έχει να κάνει με υπέρμετρο θυμό ή άκρατο ενθουσιασμό και άλλα έντονα συναισθήματα που ντύνουν και στολίζουν τα γεγονότα...

Έχει να κάνει με αναρίθμητες στιγμές, λεπτά, ώρες, ημέρες και κάθε υποδιαίρεση του χρόνου... :)


Με κυριεύει λοιπόν, που λέτε, πολύ συχνά, η καταδιωκτική μανία να συλλάβω το χρόνο!!

Να βρω τον τρόπο να του περάσω χειροπέδες!!
Να τον αιχμαλωτίσω και να τον φυλακίσω στη μνήμη μου. Να μην ξεχάσω τίποτε απ'όσα θέλω να θυμάμαι και να τα ξαναφέρω αν και όποτε θελήσω, μπροστά μου. Είτε από διάθεση νοσταλγίας, είτε ως παραδείγματα προς μίμηση ή αποφυγή.

Και αυτή τη μαγική σύλληψη την καταφέρνω με δύο τρόπους!
Ποιους; Χμ... Εντάξει!
Θα σας κάνω κοινωνούς του μυστικού μου, αλλά κατά βάθος είμαι σίγουρη ότι το ξέρετε ήδη, όλοι σας...

Ο ένας τρόπος, φίλοι μου, είναι οι ΛΕΞΕΙΣ! Μια καταγραφή, σκέψεων ή γεγονότων. Ασυναίσθητα το έκανα από παιδί έως και το τέλος της εφηβείας μου, με τα διάφορα ημερολόγια που κρατούσα. Κατόπιν, συνέχισα με το να γράφω σημειώσεις με μολύβι, σ'ένα χοντρό τετράδιο. Λατρεύω τα μολύβια! 

Μερικές σημειώσεις τις περνάω εδώ  και τις μοιράζομαι μαζί σας, στο πλαίσιο της ηλεκτρονικής συντροφικότητας.

Ο άλλος τρόπος είναι οι εικόνες! 

Πιο απλός, πιο εύκολος, πιο άμεσος, πιο προσιτός σε όλους: οι ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ!!!

Και τώρα με τη νέα τεχνολογία, με τα μπόλικα μεγκαπίξελ στο κινητό, βρήκαμε τη χαρά μας, έτσι δεν είναι;  Τσαακ! Τσουκ! Τσακ!

Ανά πάσα στιγμή, γινόμαστε δεσμοφύλακες στιγμών!!! Προσωπικά, μου αρέσει πολύ αυτή η δυνατότητα! Ένα θεματάκι βέβαια, το έχω με την έννοια "δεσμοφύλακας" αλλά εδώ μιλάμε για καλό σκοπό...

Ομολογώ ότι μου αρέσει η δυνατότητα "τσακ-τσουκ, ανά πάσα στιγμή" γιατί η συλληφθείσα στιγμή μένει, δε χάνεται...
Επίσης, μια επιπρόσθετη ικανοποίηση των καιρών, είναι η χαρά όταν τη μοιράζομαι κι αυτή μαζί σας, εδώ μέσα... Μπορεί να σας έχω κουράσει με τη θάλασσά μου, τον Καράμπαμπα και τα ηλιοβασιλέματα, αλλά το κάνω για να απολαύσετε κι εσείς την ομορφιά που είδα τη δεδομένη στιγμή...
Φαντάζομαι, ξέρετε ότι το "μοιράζεσθαι" είναι που πληθαίνει τη χαρά και μειώνει τη λύπη.
Φυσικά, πάντα με μέτρο...

Ηθικόν Δίδαγμα: Με λέξεις και εικόνες, ήτοι, με κείμενα και με φωτογραφίες, κρατάς για πάντα βιώματα που δε θέλεις να ξεχάσεις.

Έτσι και η σημερινή μέρα, 29/3/2014, είναι μια μέρα που θέλω να θυμάμαι για διάφορους λόγους.

Οι ευωδιές της ανοιξιάτικης βροχούλας, πρωί-πρωί, τα τιτιβίσματα των πουλιών που έπαιζαν μαζί της στα φυλλώματα των δένδρων, οι σταγόνες της βροχής στο τζάμι που γαρνίριζαν τη θέα από το παράθυρο στη δουλειά, η επικοινωνία που είχα με φίλους και η πρώτη μέρα του αφιερώματος στον Shakespeare από το Θέατρο Χαλκίδας!

Ξέθαψα από το google το αγαπημένο μου σονέτο, ξεφύλλισα το χοντρό μου τετράδιο και βρήκα την ελεύθερη μετάφραση που του είχα κάνει και έγραψα τις σκέψεις μου.
Έτσι, αυτό το Σάββατο, δε θα το ξεχάσω σίγουρα!!!! :)

Ιδού, ως υστερόγραφο, οι αγαπημένες αποδείξεις και ο σχολιασμός μου:


~William Shakespeare~
Sonnet 18

Shall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date;
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimm'd;
And every fair from fair sometime declines,
By chance or nature's changing course untrimm'd;
But thy eternal summer shall not fade,
Nor lose possession of that fair thou ow'st;
Nor shall Death brag thou wander'st in his shade,
When in eternal lines to time thou grow'st:
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.


(Shall I compare you to a summer's day?

You are more lovely and more constant.

Rough winds shake the beloved buds of May.

And summer is far too short.

At times the sun is too hot.

Or often goes behind the clouds.

And everything beautiful sometime will lose its beauty.

By misfortune or by nature's planned out course.

But your youth shall not fade,

Nor will you lose the beauty that you possess.

Nor will death claim you for his own.

Because in my eternal verse you will live forever.

So long as there are people on this earth.

So long will this poem live on, making you immortal.)


Η μετάφρασή μου:

Να σε συγκρίνω με μια μέρα καλοκαιριού;

Είσαι πιο αξιαγάπητος και σταθερός.

Άτσαλοι άνεμοι λυγάνε τα μπουμπούκια του Μαγιού

Και το καλοκαίρι είναι τόσο, μα τόσο σύντομο.

Κάποιες φορές ο ήλιος καίει πολύ

Και πολύ συχνά κρύβεται πίσω από σύννεφα

Και κάθε τι όμορφο κάποτε χάνει την ομορφιά του

Από ατυχία ή από την προδιαγεγραμμένη πορεία της φύσης

Αλλά τα δικά σου νειάτα δε θα ξεθωριάσουν

Ούτε θα χάσεις την ομορφιά που κατέχεις

Ούτε ο θάνατος θα σε διεκδικήσει

Επειδή στους αιώνιους στίχους μου θα ζεις παντοτινά

Όσο υπάρχουν άνθρωποι πάνω σε τούτη τη γη

Τόσο πολύ θα ζήσει το ποίημα αυτό και θα σε καταστήσει αθάνατο.

Κλείνω με το σχολιασμό που έκανα στην ανάρτησή μου:

Αυτό είναι το σονέτο 18...
Πολλά ποιήματα του Shakespeare λέχθηκε ότι γράφτηκαν λόγω του έρωτα που έτρεφε για μια παντρεμένη γυναίκα.
Άλλοι πάλι, υποστηρίζουν ότι τα σονέτα του από 1 έως 126 απευθύνονται σ'έναν νεαρό άντρα...

Παρ'όλο που υποστηρίχθηκε, επίσης, ότι το σονέτο δεν εξυμνεί κάποιον αγαπημένο,
αλλά αποτελεί μια αυτοδοξασία για τη δύναμη του στίχου που δεν αφήνει το
ποίημα να ξεχαστεί στο πέρασμα των αιώνων, δεν παύει το σονέτο αυτό να
θεωρείται ύμνος του έρωτα και του πάθους που ακόμα κι όταν εξασθενήσουν,
η έντασή τους δεν ξεχνιέται ποτέ...

Μίνα Βαμβάκου

Ανόητες σκέψεις!

Άτιμες σκέψεις, φτάνει! Αρκετά!

Σε δαιδαλώδη στενά σκοτεινά

και λαβύρινθους δίχως εξόδους

την Ψυχή οδηγείτε στυγνά,

πύρινοι διώκτες, με φαύλες εφόδους! 

Μια κλωτσιά στους φακέλους της μνήμης αρκεί

για να βγούνε στη μέση με θράσος

θύμησες όμορφες κι άθλιες μαζί 

να ξυπνήσουν ζωντάνια και πάθος!

Μα ένας κόμπος, θηλειά στο λαιμό

που στεγνώνει το άλαλο στόμα, 

ένα τσούξιμο φέρνει γερό

κι ένα μαύρο και άραχνο χρώμα.

Και τα μάτια αφήνουν δικλείδες πνοής  

λίγα δάκρυα να διώξουν το βάρος,

λύτρωση άκαρπη στέρφας ζωής

που ποτέ της δε βρήκε το θάρρος,

να φωνάξει, να ρίξει γροθιά

σ'όσα πίκρες της φέραν και λύπες.   

Να σκορπίσει παντού μια φωτιά

και να κάψει τις άγρυπνες νύχτες,

που ποτίσαν χιλιάδες στιγμές μυστικές

δυστυχίας κι αβάσταχτων πόνων. 

Λάμψεις να βγούνε ξανά μαγικές

και να σβύσουν τα άδικα χρόνων.

Κάνετε λάθος, ανόητες σκέψεις! 

Κάποια στιγμή που θα'ρθεί ξαφνικά

θε ν'αρχίσει με σθένος και τόλμη

πίσω να παίρνει παλιά δανεικά

και θ'ανοίγονται γύρω της δρόμοι!

Σε μια θάλασσα ήρεμη πια

θα σαλπάρει καράβι καινούριο

και στη ρότα της θά'χει πανιά

που θ'ανοίγουν σε άνεμο ούριο.

Κι ούτε σκέψη θ'αφήσει ξανά ή φωνές

να της φέρουνε θλίψη, μιζέρια

μόνο ταξίδια γεμάτα χαρές,

το θεό και τα δυο της τα χέρια...

Μίνα Βαμβάκου 
Μάιος 2015

Φωτογραφίες: Γιώργος Μήτσου 

When nothingness is in the air

 
When everything floats upon the surface

leaving the depths cold-blooded,

so dark and empty handed,

When nobody is so good a friend

and makes you feel depressed

talking nonsense as a trend,

When you cannot tell for sure

if their truth has ever touched you

and their lies merely haunt you,

When hypocrites are found out

by the promising start they've made

and the misery end you've paid,

When you see your feelings jostling

through an endless hating-loving chase

mocking leisurely hours and hasty days,

When your pale and frozen cheeks

are wetted down by hurtful tears

like a flock of doves 
getting away from  detrimental fears,

Then I hope you realise

that it's that locked up princes only, 
the hiding child inside yourself,
it's your own soul the one that matters.

She's the only one who cares!

It's only her who understands you

ever protecting you from falls

she leads your way, she supports you

and surely helps you meet your goals.

So, always watch over your soul
love her, listen, talk to her,

cause she's the only one to help you 
beat off all those things you cannot bear.

Therefore, let her turn you into 
a special something to emerge
and stand out every time
nothingness fills up the air.

ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΓΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ

Οταν όλα επιπλέουν στην επιφάνεια 
κι αφήνουν τα βάθη ψυχρά, σκοτεινά και άδεια,

Όταν κανείς δεν είναι φίλος καλός 
και σου φέρνει τη θλίψη 
μιλώντας από συνήθεια χωρίς νόημα,

Όταν δεν είσαι βέβαιος 
αν η αλήθεια τους σ'άγγιξε 
και το ψέμμα τους μονάχα σε στοίχειωσε,

Όταν οι υποκριτές ξεμπροστιάζονται 
από την ελπιδοφόρα αρχή που σκάρωσαν
και το άθλιο τέλος που εσύ πλήρωσες,

Όταν βλέπεις τα αισθήματά σου
να σπρώχνονται σ'ένα ατέρμον κυνήγι μίσους κι αγάπης
κοροϊδεύοντας τις τεμπέλικες ώρες και τις βιαστικές μέρες που πέρασαν

Όταν τα χλωμά και παγωμένα σου μάγουλα
καταμουσκεύονται από δάκρυα, σμήνος
λευκών περιστεριών που δραπετεύουν
από φόβους βλαβερούς και σε πληγώνουν,

Τότε ελπίζω να καταλάβεις 
πως είν' εκείνη η φυλακισμένη πριγκηπέσσα μόνο,
το κρυμμένο μέσα σου παιδί,
είναι η ψυχή σου που έχει σημασία
αφού εκείνη μόνο νοιάζεται

Εκείνη μοναχά είναι που σε νοιώθειι
και πάντα θα σε προστατεύει απ'τις πτώσεις
Αυτή σε οδηγεί και σε στηρίζει
με σιγουριά σε βοηθάει να πετύχεις όσα θες.

Έτσι, την ψυχή σου να προσέχεις πάντα,
να την αγαπάς, να την ακούς, να της μιλάς,
μιας κι εκείνη θα σ'ωθήσει να νικήσεις
όλα εκείνα που ν'αντέξεις δεν μπορείς.


Άρα, ασ' την να σε κάνει ένα ιδιαίτερο κατιτίς,
που θ'αναδυθεί να ξεχωρίζει 
όποτε ο αέρας πλημμυρίζει από το τίποτα...

Mίνα Βαμβάκου

Mάιος 2015