Άλυτοι γρίφοι

Σαν τους κόκκους της ολόξανθης άμμου
Που σε χαιδεύουν καθώς ξεγλιστρούν
Από τα μαυρισμένα σου δάχτυλα ανάμεσα
Καθρεφτίζοντας παιχνίδι ηλιαχτίδων
Χρυσαφένιοι, ζεστοί, φωτεινοί.

Έτσι ακριβώς είναι στιγμές σου του χρόνου
Που σου γεμίζουν με φως το κενό
Το πυκνό της μοναξιάς το σκοτάδιασμα
Κι ανασταίνουν τη θλιμμένη μορφή σου
Τη ματιά, τη φωνή και το νου.

Μια της ματιά κι ένα γλυκόλαλο βλέμμα
Να σε ξαφνιάζει και να σε καλεί
Σε κρυμμένο της ζωής αναπάλεμα
Της ελπίδας με χιλιάδες καημούς σου
Νικηφόρο, λαμπρό, ηχηρό.

Λίγες στιγμές, άλυτοι γρίφοι που φέρνουν
Τα χτυποκάρδια και τα μυστικά
Ξεχασμένο στους καιρούς ξαναφίλημα
Με χαμόγελα χαμένα από λύπες
Ζωηρά, τρυφερά, ερωτικά.

Κάθε στιγμή κι ένα της χάδι που στέλνει
Για να διαλύσει τα νέφη απαλά
Να σε κάνει να ζητάς ανυπόμονα
Το αγκάλιασμα εκείνο που λυτρώνει
Την καρδιά, το μυαλό, την ψυχή...

Μίνα Βαμβάκου