Από καιρούς αλλοτινούς...

Στ'ακροδάχτυλα του ονείρου στάθηκες
Φιγούρα φωτεινή σε δρόμο σκιερό
Τα χέρια απλώσαν παρακάλι στο θέαμα το ιερό
Μα τούτη η κίνηση θαρρείς σε φόβισε πολύ
και πάλι χάθηκες...

Κι είχε το ξύπνημα μια γεύση θλίψης, μια ευωδιά πικρή!
Ποιες σκέψεις δολερές της μέρας
μπλέξαν έτσι περίεργα το νου;
Τι λόγια, τι εικόνες ανέσυραν ατόφιες τις αισθήσεις
ενός καιρού αλλοτινού;

Και μόλις έγειρε η ψυχή στη γλύκα του ύπνου 

Σ'εμπασαν ήσυχα, κρυφά, τρυπώντας τα σκοτάδια
Σ'έντυσαν φως και χρώματα κι έλαμψαν όλα γύρω
Κι έγινες πλήθος και χορός, κι αγγέλων μουσική
σε μια πλατεία άδεια...

Κι όταν σ'αντίκρυσε η ματιά θαρρείς ζωντάνεψε η στιγμή
και μ'ένα ατσάλινο σπαθί έκοψε την ανάσα!
Η αλαφράδα της καρδιάς, το χαμογέλιο της χαράς φτερούγες πήραν!

Άδραξε τότες κι η φωνή απ'τη μορφή σου θαρρετά, μιαν ηλιαχτίδα

και σού'στειλε νοσταλγικά μια λέξη μόνο: "Ήρθες"!

Μα όπως κάθε ψεύτικο η φθορά γοργά το φανερώνει
Έτσι κι εσύ στ΄άκουσμα αυτό έσβησες τόσο απαλά

όπως στου ήλιου τη θωριά χάνεται κάθε αστέρι.
Και φθινοπώριασε η στιγμή ρίχνοντας τ'άβουλο κορμί,
απότομα στο τώρα.

Σαν τα παιδιά, πειραχτικά, τα όνειρα ξεπηδάνε!

Ανακατώνουν χρόνους, εποχές, ανθρώπους, ψέμματα
κι αλήθειες μαρτυράνε!
Φύλλα κάνουν τις θύμησες να τις φυσά βοριάς κι εκείνες πέφτουν!
Και παραδίνουν το δεντρί γυμνό στο χάδι του χειμώνα.

Μα, κάπου εκεί βαθειά, μια φλόγα αφήνουν τόση δα,
ζεστή να καρτερεί στο κρύο, υγρό χώμα
τον έρωτα, την ομορφιά, τη ζήση, τη χαρά

στης άνοιξης και του καλοκαιριού το σώμα!

                                             Μίνα Βαμβάκου