Η Merilyn, η Μαίρη και η άλλη!

Η Merilyn!
Διαχρονικό σύμβολο γυναικείας ομορφιάς με άπλετο sex appeal... Και μόνο που κοιτούσε με το λάγνο βλέμμα της το φακό ή τον συμπρωταγωνιστή της, μισανοίγοντας τα χείλη όλο πρόκληση με μια υποψία χαμόγελου, εκσφενδόνιζε -ή ακόμα εκσφενδονίζει- την αντρική φαντασία στα ύψη, κάνοντας τις κοινές θνητές να χλωμιάζουν από την αδυναμία της παραμικρής έστω σύγκρισης με κάτι απ'όσα κομματάκια τελειότητας διέθετε πάνω της, Εκείνη! Και, μάλιστα, σε μια εποχή που οι επεμβάσεις αισθητικής γυναικών δεν ήταν καν στα σπάργανα...

Η Μαίρη!
Δώρον, άδωρον! Πώς η κακομοίρα, η γυναίκα της διπλανής πόρτας, μπορεί να γίνει σύμβολο ομορφιάς με κανα-δυο κουτσούβελα ανά χείρας και σφουγγαρόπανα ανά πόδας;
Άντε και να έχει το κατιτίς της, μια δουλειά, βρε αδερφέ και να μπορεί να δίνει σε μια άλλη (αλλά πάλι γυναίκα) να της κάνει τις χοντρές δουλειές, κάθε τόσο. Μία από τα ίδια... Κάτι το άγχος ή η υφή της δουλειάς, κάτι το κυνήγι με τους δείκτες του ρολογιού ημερησίως, ίσως και μισο-νυκτίως, κάτι τα ψώνια δεξιά κι αριστερά, κάτι τα χρέη ταξιτζή που εκτελεί για να πηγαινοφέρνει τα παιδιά εδώ κι εκεί, κάτι το εσπευσμένο μαγείρεμα για την επομένη, ε... πάει! Ρυτίδιασε σ'εύλογο χρονικό διάστημα, όσες κρέμες κι αν παστώνεται τα λίγα βράδυα που δεν πέφτει ξερή για ύπνο!
Οι περισσότερες γυναίκες της μικρομεσαίας τάξης (που τείνει να γίνει πλέον μόνο μικρή τάξη) είναι, φίλοι μου, Μαίρες Παναγιωταρές! Και ισχύει το ρηθέν "μεροδούλι-μεροφάι" που το μεδούλι τους ρουφάει κι άντε μετά να λάμψουν ή να βρουν λύση στο πρόβλημα/ρητορικό ερώτημα "πώς κατάντησα έτσι;"
Οπότε, σταυροκοπιέται, μουρμουρίζει στωικά "Δε βαριέσαι... Καλά νάμαστε!" και πάει λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ν'απλώσει τα ρούχα, γκρεμίζοντας τα είδωλα της μεγάλης και της μικρής οθόνης, για χάρη της αυτοεκτίμησης, με τη δικαιολογία "ας είχα κι εγώ λεφτά και θα σου'λεγα"!

Η άλλη!
Εδώ επιβεβαιώνεται ο χρυσούς κανών της οικονομίας: Όταν η γυνή διαθέτει χρήμα, διαθέτει και χρόνο, οπότε γεμίζει την τουαλέτα της με πανάκριβα καλλυντικά όλων των ειδών, για κάθε περίσταση και λεπτό της μέρας, πλακώνεται στα τραβήγματα, στα σπα και ξεσπά για να δείχνει πάντα νέα και ωραία!
Κι ας γίνεται από τις επεμβάσεις, στην κυριολεξία, άλλος άνθρωπος  (για να μην πω μια άλλη λέξη και τη συγχίσω)!
Αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, λες και άλλαξε φυλή (προς Ασία μεριά, ως επί το πλείστον, ή Βόρειο Πόλο) χαμόγελο συγκεκριμένου μήκους επειδή από το τσίτωμα τερμάτισε και δεν πάει παραπέρα, κινητικά και ενδυματολογικά  προβλήματα για να μη φανούν οι ραφές ή μην τυχόν και φάει καμμιά τούμπα. Βλέπετε- μπορεί να δείχνει λίγο μικρότερη, στην ουσία όμως, ΔΕΝ είναι, ούτε έγινε η νέα που ήταν! Είπαμε, άλλος άνθρωπος! Μέχρι και η ξαδέρφη της, όταν την είδε, της είπε: "Ποια είστε εσείς;"

Κι ερχόμαστε στην ερώτηση κρίσεως:
Ποια απ'τις τρεις είναι ευτυχέστερη;

Η πρώτη, εκ των πραγμάτων, όχι...
Η δεύτερη ή η τρίτη;
Και οι δύο επειδή βλέπουν τα καλά μόνο;
Καμμία απ'τις δύο επειδή βλέπουν τα στραβά μόνο;

Και τι στο καλό είναι αυτή η "ευτυχία" τελικά; Ειδικά οι γυναίκες, ξέρουν;

Σκεφτείτε ό,τι θέλετε!
Αλλά, μη μου πείτε!
Φοβάμαι πως κι εσείς κάποιο πρότυπο έχετε κατά νου που σας μπερδεύει...

Μίνα Βαμβάκου