Θεραπαινίς εν Ταύροις

Η νέα μέρα χάραζε, μα όχι γλυκά για τούτη τη γυναίκα...
Η λιτή της κλίνη την έδιωχνε από ώρα πολλή. Δεν ήταν η ζέστη η αιτία. Αυτήν την είχε εδώ και χρόνια  συνηθίσει, εδώ, στην ανίερη χώρα των Ταύρων που οι βουλές των θεών την είχαν καταδικάσει να μεταφερθεί από μικρό κορίτσι, θεραπαινίδα της ιέρειας του ναού της  Άρτεμης, μαζί με άλλες Ελληνίδες...
Ήταν η αφόρητη θλίψη,  λιθάρι βαρύ στο κορμί της, που δεν την άφησε ν'αποκάμει περισσότερο στην αγκάλη του Μορφέα. Ένας ακόμη Έλληνας, χθες, γλύτωσε από κάποιο καράβι που ναυάγησε, ποιος ξέρει πόσο μακριά από τούτο τ'ακρωτήρι. Γλίτωσε το πάλεμα με το αδηφάγο κύμα στα σκοτεινά νερά,  μα δεν ξέφυγε από τη μαύρη του τη Μοίρα.

Εξαντλημένος πιάστηκε στην ακτή απ'τους βάρβαρους. Απρόσμενη συμφορά!


Όταν θα υψωνόταν αρκετά ο ήλιος στον αφιλόξενο ουρανό της Ταυρίδας, θ'άρχιζαν οι ετοιμασίες για τη νέα θυσία. Και δεν είχαν περάσει ούτε πέντε ανατολές από το σφαγιασμό τριών ακόμα ξένων! Νωπό το αίμα τους ακόμα, νωπός και σαν ποτάμι τρομακτικό, ο πόνος ο βαθύς που σέρνουν στο κατόπι τους οι απαίσιες τελετές που προστάζουν τα έθιμα των ντόπιων.
Αλλοίμονο! Το παλλικάρι αυτό πολύ νέο είναι! Σχεδόν παιδί! Εκείνο το τρικυμισμένο βλέμμα του, που η ίδια διέκρινε να μάχεται να ξεπηδήσει μέσα απ'τη σιγή της φωνής, πρόδιδε τον τρόμο του μελλοθάνατου που φώλιαζε μέσα του... Μα ούτε λέξη δεν ανάβλυσε από το καημένο στόμα! Το γεροδεμένο σώμα του στεκόταν ορθό, υπομένοντας στωικά το μαύρο του το πεπρωμένο...

Δόλια μάνα! Γαλούχισες τέτοια γενναιότητα, για να τη θρηνήσεις τόσο πρώιμα, πίσω στην Πατρίδα!
Φωτιά, κόψη σπαθιού αστραφτερή και άδικη! Αγνό, αθώο αίμα πάλι θα χυθεί...

Με βήμα ασήκωτο κι αργό, η γυναίκα βγήκε έξω ν'ανταμώσει το θλιβερό πρωινό.
Ήταν νωρίς ακόμα. Η θάλασσα αχνορόδιζε, μα σε τίποτα δεν έμοιαζε με το γλυκοχάραμα στον τόπο που γεννήθηκε, την ξακουστή Ερέτρια!
Θύμησες παιδικές, λίγες μα τόσο πολύτιμες, ήρθαν να της ημερέψουνε το νου, μα δεν κατάφεραν να διαλύσουν τα βαριά, ανεμοδαρμένα σύννεφα μέσα της. Ατένισε τη θάλασσα...  Είναι η ίδια θάλασσα που χαϊδεύει τα πατρικά της ακρογιάλια, όμως ετούτη η δαντελένια πικρή άκρη της, φαντάζει απροσμέτρητα εχθρική και τη ρημάζει ως τα τρίσβαθα του είναι της, κάθε φορά που την κοιτάζει!
Έκλεισε τα μάτια και με το κεφάλι σκυφτό, λύγισε στο ξένο χώμα. Τ'άφησε να της πληγιάζει τα γόνατα και την τρυφερή της ψυχή...
Έλυσε τα μακριά εβένινα μαλλιά κι αφέθηκε σ'ένα θρήνο βουβό, ξεσηκώνοντας μια φουρτούνα πνιχτών λυγμών που τράνταζε το μεστό της κορμί.

Ήταν μια απλή θεραπαινίδα μακριά απ'την Ελλάδα.
Μια φιγούρα λυγερή, ζαρωμένη σαν μπερδεμένο ματσάκι από μεταξένιο νήμα σ'αταίριαστο σκηνικό, κι έτσι, τυλιγμένη στο ροδαλό φως της αυγής,  γινόταν απόκοσμο θέαμα στους φοβισμένους αφρούς του φλοίσβου κάτω στ'ακρογιάλι, στα τρεμάμενα κιτρινισμένα άγρια σπαρτά τριγύρω και στα μάτια των πουλιών που φτερούγιζαν πέρα στους βράχους.
Μα, δίχως να το καταλαβαίνει, η συγκινησιακή της θύελλα τη στιγμή ετούτη, γεννούσε αόρατες δυνάμεις που την καθιστούσαν ένα δεύτερο ήλιο μικρό να εκπέμπει το άπλετο φως  του ήλιου εκείνου της Πατρίδας!

Τα δάχτυλα μπλέχτηκαν σφιχτά μεταξύ τους, σε μια ικεσία τόσο δυνατή και βαθειά, πού γίνηκε άνεμος ως τα ουράνια:

"Γονατιστή απευθύνομαι σ'εσένα, τη θεά μου!

Άρτεμη!

Ποιο νά'ναι το συναίσθημα που αντέχει ν'αποδώσει
ετούτη την αβάσταχτη σκλαβιά;
Ποια αχτίδα άραγε μπορεί να δώσει λίγο φως στη σκοτεινή ζωή μου;
Σκληρός πέφτει ο ήλιος εδωδά, σκορπίζοντας οδύνη
στις λερωμένες μ'αίματα κολώνες του ιερού σου!
Τα λούζει δίχως έλεος, χωρίς ντροπή και δέος!
Μονάχα μια θανατερή θηλειά, ύπουλη σαν το φίδι
απλώνεται στα σπλάχνα μου και λίγο-λίγο κλείνει,
κάθε φορά που Έλληνας σέρνεται εδώ δεμένος
μπροστά στα σκαλοπάτια σου, μέσα στο ιερό σου,
για να σφαγιαστεί απάνθρωπα από βαρβάρων χέρια.
Την ώρα που η Ιέρεια αρχίζει το θυσιασμό του κάθε αθώου άντρα,
αρπάζω την εικόνα του,  τη σφίγγω στην καρδιά μου
και με μια ανάσα, προσευχή βαθειά, στη στέλνω στον αιθέρα.

Θεά μου,

Ικεσία σ'εσέ, να στείλεις τη μορφή του
μνήμη δοξαστική και βάλσαμο, σε όνειρο στους δικούς του
πέρα μακριά στη Χώρα μας, τον πόνο τους ν'απαλύνει!
Χρόνια εδώ στην Ταυρική, αιώνια σκλαβωμένη
κι εγώ όπως η Ιφιγένεια κι οι άλλες θεραπαινίδες,
ακόμα δε μου είναι δυνατό ν'αποδεχτώ, ή έστω να συνηθίσω
εκείνη τη φοβερή στιγμή, που έντρομη αντικρύζω
με μάτια απ'τα δάκρυα θολά
το καταματωμένο, άψυχο κεφάλι -του ίδιου Έλληνα
που πλέναμε πρωτύτερα με τ'άγια σου τα μύρα-
από το σώμα το γερό έτσι αποκομμένο,
να μπήγεται λάβαρο οικτρό, πικρό στολίδι, άδικο
στο λάμπος του ναού σου!

Πυρσοφόρα θεά!

Πες μου, πώς τις δέχεσαι αυτές τις άσχημες σφαγές, ετούτες τις θυσίες;
Πώς δέχεσαι τα μάρμαρα του ιερού ναού σου
να βάφονται με αίματα αθώων κάθε τόσο;
Νεκρά κουφάρια, ανθρώπων κεφαλές, αίματα και κρανία,
σκεπάζουν τα χρυσάφια σου μολύνουν το ιερό σου!

Άρτεμη,

Δεν είναι που μου λείπουνε τ'αδέρφια κι οι γονείς μου,
μήτε με μέλλει που έχασα τόσες χαρές στη γη μου:
της παντρειάς ή των παιδιών που δεν απόχτησα ποτέ μου.
Μα τούτο το μαρτύριο, αέναο και δόλιο, που φαρμακώνει την ψυχή, σταγόνα με σταγόνα.
Λύση, σωτηρία ή καθαρμός, δε βλέπω να ζυγώνει.
Η μόνη ελπίδα μου είσαι εσύ!
Θεά μου σ'ικετεύω!
Άπλωσε το ιερό, το ευσπλαχνικό σου χέρι!
Με τον πυρσό σου φώτισε εμάς τις Ελληνίδες
και κάνε μας το θαύμα σου
γοργά να μας λυτρώσεις!
Αλλιώς στον Άδη στείλε μας
γιατί στη ζήση ετούτη
δεν έχει νόημα για εμάς
έτσι να σε υπηρετούμε..."


Μίνα Βαμβάκου



Υ.Γ.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε μετά από μία από τις εντατικές πρόβες της παράστασης του Θεάτρου Χαλκίδας, "Η Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων".
Η δυναμική του χώρου του υπαίθριου θεάτρου στην Αυλίδα, οι ευωδιές οι ανάκατες με τους ήχους του καλοκαιριού, η αίσθηση της ύπαρξης των ερειπίων του αρχαίου ιερού της Αρτέμιδας λίγο πιο πέρα, σε συνδυασμό με τα κείμενα της παράστασης, τους εκπληκτικούς στίχους των τραγουδιών του Χορού και την εξαίρετη μουσική, μαζί με το συντονισμό και την άριστη απόδοση των συντελεστών της θεατρικής μας ομάδας, ήταν το έναυσμα...

Οι εξαιρετικές φωτογραφίες είναι της Πένης Θεοδοσίου, που κατάφερε να "αιχμαλωτίσει" με το φακό της, μοναδικές στιγμές από την πρόβα.

Από τις 8 Ιουλίου και κάθε Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα, ως και την 31η του Ιουλίου 2017, το Θέατρο Χαλκίδας, παρουσίασε την παράσταση της τραγωδίας του Ευριπίδη "Η Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων", στο πλαίσιο του bio-Mechanical Festival που διοργανώνει κάθε Ιούλιο, στο Θέατρο Αυλιδίας Αρτέμιδος, στο Μικρό Βαθύ Αυλίδας και συγκεκριμένα, στο μαγευτικό  -πραγματικά- χώρο του ανενεργού λατομείου του Τσιμεντάδικου, πολύ κοντά στον αρχαίο Ναό της Αρτέμιδας.
Επισκεφθείτε το site  του Θεάτρου Χαλκίδας για το bio-Mechanical Festival κι ενημερωθείτε για τις παραστάσεις μας, όλους τους συντελεστές  αλλά και για τις υπόλοιπες, πολύ αξιόλογες εκδηλώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ καθως επίσης και για όσες προγραμματιζονται:
http://bm-festival.com/
Η Χαλκίδα δεν είναι μακριά. Κάθε Ιούλιο σας περιμένουμε για γερές δόσεις πολιτισμού!
Μ.Β.