Είμαι η Χάιδω Παναγιωταρά! Μια (εποχιακά) εργαζόμενη μητέρα,
μια (όσο γίνεται) καλή νοικοκυρά!
Ναι, η Χάιδω
Παναγιωταρά, η αδερφή της Μαίρης! Και ως αδερφή της, έχω πέσει στην ίδια
λούμπα, καθότι το κληρονομικό, βλέπετε. Αυτό το ρημάδι το ντι-εν-έι που αναρριχάται
ελικοειδώς με τα σκαλοπάτια του ίσαμε το κρανίο μου και με κάνει να τα παίρνω
εκεί, κάθε λίγο και λιγάκι! Μόνο που
πιστεύω πως είμαι σε κάτι τις ευτυχέστερη από τη Μαίρη. Αυτή πάντα της έτσι
ήταν έτσι κι αλλιώς, γκρινιάρα και μέσα
στη μίρλα! Δεν έβρισκε τίποτα καλό. Όλα χάλια είναι για 'κείνη!
Λοιπόν που
λέτε, εγώ είμαι σε καλύτερη μοίρα με το σκεπτικό ότι έχω γλιτώσει από κάτι
σημαντικό: Δεν έχω αφεντικό να μου πιάνει τον κώ#@! (Τώρα κάποιοι ή μάλλον
κάποιες, μπορεί να λένε «καλό είναι αυτό
τώρα;») Τεσπά! Εμένα μ’αρέσει που δεν έχω αφεντικό πάνω από το κεφάλι μου κι ας
είναι η δουλειά μου εποχιακή και τώρα με την κρίση έχει τσουλήσει προς τα κάτω.
Ίσα-ίσα μπορώ και αποταμιεύω ένα χαρτζηλίκι για τον καιρό των ισχνών αγελάδων…
(Τις καημένες! Πάντα τις λυπόμουν, τόσο αδύνατες!) Και μια και διανύω τοιαύτην
περίοδον, τυχαίνουν και διάφορα κουλά τινα, που με συγχίζουν και με κάνουν
μπουρλότο και μάλιστα όχι Σαπφούς Νοταρά, αλλά …ναυαρχίδας!
Μου λέει, που λέτε η αδερφούλα μου: «Βρε, έχεις παράπονο κι
εσύ που δε πας διακοπές; Έχεις τη θάλασσα δίπλα σου και μιλάς κιόλας; Τι να
πούμε κι εμείς εδώ, στα έγκατα του κλεινού άστεως, που κάθε μεσημέρι ερχόμαστε
σε σημείο βρασμού σαν ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα;»
«Χρυσή μου», της λέω, «εσύ πήγες τα Χριστούγεννα στα Ζαγοροχώρια, τις
Απόκριες στη Βενετία, το Πάσχα στην Κέρκυρα και τον άλλο μήνα θα μου πας
Σαντορίνη!» (Αναρωτιέμαι τώρα: Βρε, μήπως τελικά, είναι καλό να σου πιάνει το
αφεντικό τον κώ#@;) « Να βράσεις στο
ζουμί σου, τώρα, φραγκόκοτα, γιατί
αλλιώς θα κατέβω εγώ εις τας πρωτεύουσας και θα σε βάλω στο φούρνο με πατάτες!»
Μα είναι πράγματα αυτά; Ντάξ’, δε λέω… Είμαι τυχερή που ζω εδώ που ζω
και δεν είμαι αχάριστη ουδόλως! Μα όταν μιλάμε για διακοπές, μιλάμε για
διακοπές! Ν’αλλάξει αυτή η ρημάδα η καθημερινότητα που όλο το χρόνο τη
φροντίζουμε, τη ντύνουμε, τη στολίζουμε, τη νοικοκυρεύουμε –όσο μπορούμε- για
να μη μας έρθει κανένας ντουβρουτζάς και πέσουμε στα πατώματα από τα ζόρια!
Διακοπές είναι να πας κάπου αλλού, βρε παιδάκι μου! Να την
κάνεις! Τι «ποια να κάνεις»; Την απόδραση, ντε! Να ξεφύγεις από τις ίδιες εικόνες
που έχεις απολαύσει ξανά και ξανά, σε όλες τους τις εκφάνσεις, ανά εποχή, ημέρα
και ώρα, εδώ και χρόνια. Να τσιγκλίσεις μερικούς ορόφους από τον ουρανοξύστη
των συναισθημάτων που κρύβεις μέσα σου με –ει δυνατόν- νέα ερεθίσματα, σαν
πυροβολισμούς μέσα στο πλήθος! (Μη φοβάστε, καλέ! Άσφαιρα θα’ναι!)
Τι να κάνω όμως, η καψερή; Το χαρτζιλίκι δεν επαρκεί για άλλες
γαίες, άλλα μέρη και μάλιστα σε πλαίσιο πενθήμερων διακοπών (γιατί λιγότερο δε
λέει…)! Έτσι, αναγκαστικά, θα δικαιώσω το αδερφάκι μου και θα βράσω εγώ η κότα
στο ζουμί μου… Διότι, εάν νομίζετε ότι μπορεί να κάνει κανείς διακοπές στο
σπίτι του, απατάσθε, φίλτατοι και μάλιστα χονδρά!
Ναι, βεβαίως, μπορώ να
κάθομαι με τις ώρες στη θάλασσα, δίπλα μου αλλά προς το τέλος, σαν τα
πιτσιρίκια που κάνουν πως δεν ακούνε τη μάνα τους όταν τα φωνάζει -υστερικώς-
να τσακιστούν να βγουν έξω από το νερό για να φύγουν, έτσι ακριβώς κι εγώ κοιτάζω,
αλλά κάνω πως δε βλέπω -ηλιθίως- το κινητό (αντί του -υπό εξαφάνιση είδους- ωρολογίου
χειρός) για να δω πόσα λεπτά ελευθερίας μου απομένουν! Ούτε στο προαύλιο του Αλκατράζ
να ήμουν, ένα πράμα! Τέτοια αίσθηση!
Και ξέρω ότι όσο πιο πολύ αργώ, τόσο περισσότερα πιατικά θα
συσσωρεύονται στο νεροχύτη, ολοένα και περισσότερα ρούχα θα εκσφενδονίζονται
δεξιά και αριστερά, τριών εφήβων που δυσκολεύονται να αποφασίσουν τι θα
φορέσουν για να πάνε βόλτα και καθυστερούν και δεν προλαβαίνουν να τα μαζέψουν
(η κλασική δικαιολογία)!
Δε μιλώ για τη γιαγιά με το «πι», που θα αυξάνει τη λίστα με
τις δουλειές που θέλει να γίνουν και δεν μπορεί εκείνη να κάνει! Χάθηκε ένα «ρο»,
ένα «σίγμα» να την κάνει Ρόμποκοπ να γλιτώσω
κι εγώ την ανάθεση εξτρά εργασιών;
Ώ, ναι… Είναι μια άλλη, διαφορετική καθημερινότητα, η εξ
εμού επονομαζόμενη «Σπιτικές Καλοκαιρινές Διακοπές»! Η χειρότερη συνταγή για
ένα ανώφελο μενού!
Aλλά, καλά μου είπε μια καλή φίλη:
«Παράτα τα όλα για μια
εβδομάδα και άραξε από το πρωί ως το βράδυ στην αγαπημένη σου παραλία! Και άσε τους
όλους να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους!»
Ακούγεται κομματάκι δύσκολο για μια γνήσια
Παναγιωταρά σαν εμένα, αλλά νομίζω πως με μια μικρή παραλλαγή, θα μπορούσα να
τα καταφέρω περίφημα!
Ως αδερφή της Μαίρης, έχω ανάγκη από μια επανάσταση ρε
γαμώτο!
Ιδού, λοιπόν, τι θα κάνω φέτος:
ΠΡΩΤΟΝ: Θα φτιάξω ένα πανό, θα γράψω επάνω με κόκκινη μπογιά
«Άστε με ήσυχη, όλοι! (ΣΚΙΤΣΟ) Κάνω διακοπές» (όπου ΣΚΙΤΣΟ, θα ζωγραφίσω ένα στενό
πεντάγραμμο με μια νότα -κατά προτίμηση σι δίεση, όγδοο) και θα το στερεώσω στον τοίχο της κουζίνας, που είναι
το πλέον ενδιαφέρον και επισκέψιμο σημείο του σπιτιού, για όλα τα μέλη της οικογένειας!
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Θα φεύγω κάθε μέρα στις επτά το πρωί, με έναν καφέ,
δυο τοστ, φρούτα, νερό, το βιβλίο μου, το τετράδιό μου, το μολύβι μου και μια
ομπρέλα!Θα το λέω εκεί στην αγαπημένη μου παραλία, παρέα με τα βοτσαλάκια, τους
γλάρους και τα κύματα, ως τις δέκα το βράδυ!
Να μη με λένε Χάιδω Παναγιωταρά, αν δεν το κάνω!!
Υ.Γ.
Δυο μόνο φόβους έχω για τις φετινές μου διακοπές…
ΠΡΩΤΟΝ: Την κυρα-Κούλα από απέναντι με την παρέα της, που θα
μού’ρχονται στη θάλασσα! Διότι, αφ’ενός μεν, θα μου πιάνουν την κουβέντα όλο
χαρά έμπροσθεν και θα μου σέρνουν με ύφος μπλαζέ τα χίλια όσα, όπισθεν! Αφ’ετέρου
δε, δεν θα έχω νέες εικόνες και νέα ερεθίσματα και θα μου χαλάνε οι
κουτσομπόλες το κατά τα άλλα απυρόβλητο των πρωτοποριακών διακοπών μου, φέτος!
ΔΕΥΤΕΡΟΝ! Φοβάμαι όλα αυτά που ΔΕΝ ή ΘΑ γίνουν για μένα,
χωρίς εμένα όλες αυτές τις ημέρες στο σπίτι! Τι θα με περιμένει την επόμενη
μέρα; Τι θα δουν τα μάτια μου όταν τελειώσουν οι Πρωτοποριακές Σπιτικές
Καλοκαιρινές μου Διακοπές; Ωιμέ, αλί και τρισαλί και όλα τα άλλα επιφωνήματα
θρήνων και οδυρμών που υπάρχουν, μαζί!
Βοήθειά μου…
Βοήθειαααααα!!!!!Μίνα Βαμβάκου
(Φωτογραφίες: AntChatz Photography)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου