Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

Ξελογιάσματα


Στο πρωινό του ήλιου φώς
Πώς καταφέρνεις, 
Κορμί, ψυχή και νου δικά σου 
Με τις ευχές της νύχτας 
να τα παίρνεις!


Ολονυχτίς να μου μιλάς 
Με ξελογιάζεις, τραγουδάς 
Κι όπως η φλόγα στο κερί 
Σώμα μαγεύεις, νου, ψυχή 
Να τρεμοπαίζουν...

Φεύγει μακριά η λογική 
Στα λόγια σου υποχωρεί
Άυλο μένει το κορμί 
Και δε σαλεύει!
Μόνο η ψυχή βαθαίνει...

Κι έπειτα, 
Σαν σ'όνειρο όλο χαρά 
Στις δίνες του Ευρίπου τα σκορπάς 
Δίχως μια τύψη εσύ ασφαλής
Πίσω από το τιμόνι!



Πώς το μπορείς κάθε φορά 
Να σέρνεις τ'όνειρο θηλειά
Στα πόδια μου και πάλι 
Έτσι όμοια, μεθυστικά 
Από το τέλμα να με βγάλει!

Ένα κορμί, τρελό μυαλό 
Και μια ψυχή χρωματιστή 
Στα σκούρα τα νερά πώς ρίχνεις 
Καθένα τους ξανά να βαπτιστεί 
Ν'ανατραφεί απ'την αρχή!

Κι αυτά σ'ακολουθούν 
Σα μαγεμένοι σκλάβοι 
Χωρίς να ξέρουν ούτε να τους νοιάζει 
Αν θα σωθούν ή θα χαθούν 
Πίσω απ'του ονείρου σου το γρήγορο καράβι...

Μίνα Βαμβάκου


Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

Ταξίδι στο Μεσαίωνα

Η γνώριμη μορφή του ξεπρόβαλε λουσμένη στον απογευματινό ήλιο, όπως πάντα αγέρωχα ανάμεσα στα σπιτάκια της γειτονιάς, σαν στοργικός πρόγονος  βαπτισμένος στο αθάνατο νερό…

Ο Πύργος του Βασιλικού, το τετράγωνο Ενετικό αμυντικό έργο των αρχών του 13ου αιώνα,  με μήκος πλευράς 8,20μ. και ύψος 17,50μ ως και τις επάλξεις του, άνοιγε για πρώτη φορά στο κοινό την εξαίρετα αναστηλωμένη αγκαλιά του!

Ένας από τους 55 Ενετικούς Πύργους της Εύβοιας, και ένας από τους μεγαλύτερους, είναι ο καλύτερα σωζόμενος.

Κατά διαστήματα γίνονταν προσεγμένες επεμβάσεις προστασίας και διατήρησης μετά από πρωτοβουλία των τοπικών αρχών και με πολλή αγάπη, σεβασμό και όραμα ξεκίνησαν οι ουσιαστικές προτροπές και ενέργειες για αποκατάσταση του Πύργου, επί Δημαρχίας Κώστα Λεμπέση. 
Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Εύβοιας ολοκλήρωσε τις εργασίες και την Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015, μας έδωσε τη χαρά και τη συγκίνηση να γνωρίσουμε και το εσωτερικό του μνημείου.


Ο Πύργος του Βασιλικού ήταν στην κυριότητα του εκάστοτε Ενετού ευγενή-φεουδάρχη της περιοχής σε αντάλλαγμα στρατιωτικών υπηρεσιών.  Είναι διαρθρωμένος σε τέσσερα επίπεδα!
Το ισόγειο, που λειτουργούσε ως αποθηκευτικός χώρος , δεν είναι επισκέψιμο και ούτως ή άλλως δεν υπάρχει εξωτερική είσοδος σ’αυτό το επίπεδο. Η είσοδος του Πύργου βρίσκεται 7 μέτρα ψηλότερα, διατηρημένη όπως  απαιτούσε η λειτουργία του Πύργου ως οχυρωματικό έργο. Για τη διευκόλυνση της επισκεψιμότητας σήμερα, αντί της τότε ξύλινης κλίμακας, έχει κατασκευαστεί ειδικό μεταλλικό κλιμακοστάσιο.



Με ιδιαίτερη ανυπομονησία ανεβήκαμε τα σιδερένια σκαλιά και από τη στιγμή που διαβήκαμε την αψιδωτή είσοδο, περάσαμε θαρρείς μια αόρατη χρονοπύλη! 

Αν και τα ξύλινα πατώματα , οι οροφές και η εσωτερική σκάλα κατασκευάστηκαν κατά προσέγγιση – λόγω έλλειψης αντίστοιχων στοιχείων- δεν μπορεί να μη θαυμάσει κανείς τη λειτουργικότητα των χώρων, τη λιθοδομή των συμπαγών τοίχων και τα επιμέρους στοιχεία που έχουν διασωθεί.




Με το πρώτο βήμα στο ξύλινο πάτωμα του πρώτου ορόφου, η φωνή της αρχαιολόγου πυροδότησε διαδοχικές εικόνες και ήχους στο νου:

Ιππότες με τις στολές τους συνομιλούσαν με το φεουδάρχη σ’ένα τεράστιο τραπέζι...

 Υποτελείς έδιναν αναφορά για τη σοδειά και τους φόρους... 

Κάτοικοι που είχαν πέσει σε παραπτώματα, γονυπετείς εκλιπαρούσαν  για μια ήπια τιμωρία…  

Υπηρέτες κουβαλούσαν πλούσια τοπικά εδέσματα για τους καλεσμένους σε γεύμα.

Τα ξύλινα παραθυρόφυλλα έκλειναν ερμητικά σαν ασπίδες, για προστασία από τις εχθρικές βολές!




Υπερασπιστές του πύργου, στρατιώτες με τα τόξα έτοιμα, με τεντωμένες  χορδές και με τα βέλη τους στόχευαν τον εχθρό, μέσα από τις μακρόστενες σχισμές των τοξοθυρίδων!


Με φορτισμένο το συγκινησιακό μας πεδίο, οδηγηθήκαμε στο δεύτερο όροφο που αποτελούσε την κατοικία του Φεουδάρχη και της οικογένειάς του.

Στη μια πλευρά, στη γωνία, η Εστία! 




Το τζάκι, μια πολύ προσεγμένη κατασκευή με πρόσοψη από λαξευτούς πωρόλιθους και για καπνοδόχο έναν πλίνθινο αγωγό που οδηγούσε τον καπνό σε τρύπες στον εξωτερικό τοίχο! Σίγουρα εκεί θα ξαπόσταινε ο ευγενής και θα περνούσε κάποιες ώρες ήσυχα μιλώντας με τα παιδιά και τη γυναίκα του.

Σε μια άλλη πλευρά, όπως αποδεικνύεται από τα εξωτερικά λίθινα στηρίγματα, ένα άνοιγμα-πόρτα στον τοίχο, υποδήλωνε την ύπαρξη  εξώστη κλειστού, με ένα μικρό άνοιγμα στο δάπεδό του. 



Ο εξώστης αυτός εκτελούσε χρέη αποχωρητηρίου εν καιρώ ειρήνης, ενώ σε καιρό πολέμου από εκεί έριχναν πέτρες, βέλη ή καυτά υγρά στον εχθρό κάτωθέ τους.

Προχωρώντας, ο νους ξαναγλίστρησε στα μονοπάτια της φαντασίας, μπροστά στο ανοιχτό αψιδωτό παραθύρι με την υπέροχη θέα του χωριού. 



Αν και είχε νυχτώσει για τα καλά, το ολόγιομο φεγγάρι φώτιζε σπίτια, δρόμους και καλλιέργειες… Πόσες φορές θ’ατένιζε από το ίδιο σημείο η οικογένεια τη θέα, προσμένοντας την επιστροφή του συζύγου και γονιού!

Κι εκεί, στη βορειοανατολική γωνιά του δώματος, σε μια μεγάλη εσοχή, το Προσκυνητάρι! 



Φθαρμένη από την έκθεση σε καιρούς και χρόνους αλλά αρκετά ευδιάκριτη, μια μεγάλη παράσταση:
 Ένθρονη, η Παναγία, Βρεφοκρατούσα και περιστοιχισμένη από αγγέλους! 
Μυσταγωγία!
Πώς να μη νοιώσεις εκείνο το ιδιαίτερο ρίγος αντικρύζοντας κάτι τόσο παλιό που αποπνέει την ιερή επιταγή μιας πανανθρώπινης ανάγκης, ανεξάρτητα από εθνικότητα και κοινωνική προέλευση!

Πάνω από την ύψους περίπου ενάμισυ μέτρου τοιχογραφία, ένα ξύλινο πρέκι, με ένα άνοιγμα στο κέντρο, αντιστάθηκε και έχει παραμείνει στη θέση του. Τα ίχνη καπνιάς,μαρτυρούν την ύπαρξη κρεμαστού καντηλιού!



Πόσες ικεσίες και προσευχές απευθύνθηκαν, άραγε και πόσες εισακούστηκαν στο προσκυνητάρι αυτό, μέσα στους σχεδόν τρεις αιώνες  της κυριαρχίας των Ενετών; 

Από το 1204 που κατακτήθηκε η Εύβοια από τους Ενετούς, μέχρι την κατάληψή της από τους Οθωμανούς το 1470, πόσες γενιές τριτημόριων με τις οικογένειές τους προσευχήθηκαν γονατιστοί μπροστά σ'ετούτη την εικόνα;

Δύσκολα αποτραβηχτήκαμε από αυτό το σημείο για να ενημερωθούμε για το τέταρτο επίπεδο, το δώμα με τις επάλξεις με τη διχαλωτή απόληξη που αναφέρεται ως «χελιδονοουρά», χαρακτηριστικό δείγμα ιταλικών οχυρώσεων. 

Η κατασκευή της στέγης έγινε όσο πιο απλά και λειτουργικά γινόταν, διότι δεν υπήρχε κανένα στοιχείο για την αρχική της μορφή. Επιτρέπει, φυσικά, στον επισκέπτη να κάνει το γύρο των επάλξεων...



Απερίγραπτα και μοναδικά τα συναισθήματα από την επίσκεψη στον Πύργο του Βασιλικού και έτσι δικαιολογείται αυτή η ανάταση ψυχής που ενώ κατέβαινα τη μεταλλική σκάλα, είχα την αίσθηση ότι εκείνη φτερούγιζε μαζί με τα περιστέρια τριγύρω στις διχαλωτές επάλξεις…


Υ.Γ.
Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Εύβοιας κατέβαλε αξιέπαινες προσπάθειες που απέφεραν σπουδαίους καρπούς! Προσέφερε στην τοπική κοινωνία ένα εξαιρετικό μνημείο σε άψογη κατάσταση για επισκεψιμότητα, με όλο το απαραίτητο πληροφοριακό υλικό, αναρτημένο στα καίρια σημεία, αλλά και μέσω ηλεκτρονικής παρουσίασης στο χώρο.
Με τις επίσης αξιέπαινες προσπάθειες του Πολιτιστικού Επιμορφωτικού Συλλόγου Βασιλικού, που θα ανοίγει τον Ενετικό Πύργο στο κοινό σε τακτά χρονικά διαστήματα, θα έχει οριοθετηθεί ένας νέος και πολύ σημαντικός πόλος έλξης επισκεπτών στην περιοχή, που θα αναδείξει τόσο την ίδια αλλά και την ιστορία της.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τον επισκεφθώ ξανά και να ανεβώ στις επάλξεις με το φως της ημέρας. Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να διαθέσετε λίγο από το χρόνο σας και να τον επισκεφθείτε κι εσείς!


Πηγή: Ειδικό έντυπο 23ης ΕφορείαςΒυζαντινών Αρχαιοτήτων (Εύβοιας)

Κείμενο-Φωτογραφίες: Μίνα Βαμβάκου



Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Σπιτικές Καλοκαιρινές Διακοπές, γίνεται; Αμ, δε γίνεται!



Είμαι η Χάιδω Παναγιωταρά! Μια (εποχιακά) εργαζόμενη μητέρα, μια (όσο γίνεται) καλή νοικοκυρά!
Ναι, η Χάιδω  Παναγιωταρά, η αδερφή της Μαίρης! Και ως αδερφή της, έχω πέσει στην ίδια λούμπα, καθότι το κληρονομικό, βλέπετε. Αυτό το ρημάδι το ντι-εν-έι που αναρριχάται ελικοειδώς με τα σκαλοπάτια του ίσαμε το κρανίο μου και με κάνει να τα παίρνω εκεί, κάθε λίγο και λιγάκι!  Μόνο που πιστεύω πως είμαι σε κάτι τις ευτυχέστερη από τη Μαίρη. Αυτή πάντα της έτσι ήταν έτσι κι αλλιώς, γκρινιάρα και μέσα στη μίρλα! Δεν έβρισκε τίποτα καλό. Όλα χάλια είναι για 'κείνη! 

Λοιπόν που λέτε, εγώ είμαι σε καλύτερη μοίρα με το σκεπτικό ότι έχω γλιτώσει από κάτι σημαντικό: Δεν έχω αφεντικό να μου πιάνει τον κώ#@! (Τώρα κάποιοι ή μάλλον κάποιες, μπορεί να λένε  «καλό είναι αυτό τώρα;») Τεσπά! Εμένα μ’αρέσει που δεν έχω αφεντικό πάνω από το κεφάλι μου κι ας είναι η δουλειά μου εποχιακή και τώρα με την κρίση έχει τσουλήσει προς τα κάτω. Ίσα-ίσα μπορώ και αποταμιεύω ένα χαρτζηλίκι για τον καιρό των ισχνών αγελάδων… (Τις καημένες! Πάντα τις λυπόμουν, τόσο αδύνατες!) Και μια και διανύω τοιαύτην περίοδον, τυχαίνουν και διάφορα κουλά τινα, που με συγχίζουν και με κάνουν μπουρλότο και μάλιστα όχι Σαπφούς Νοταρά, αλλά …ναυαρχίδας!

Μου λέει, που λέτε η αδερφούλα μου: «Βρε, έχεις παράπονο κι εσύ που δε πας διακοπές; Έχεις τη θάλασσα δίπλα σου και μιλάς κιόλας; Τι να πούμε κι εμείς εδώ, στα έγκατα του κλεινού άστεως, που κάθε μεσημέρι ερχόμαστε σε σημείο βρασμού σαν ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα;»
«Χρυσή μου», της λέω,  «εσύ πήγες τα Χριστούγεννα στα Ζαγοροχώρια, τις Απόκριες στη Βενετία, το Πάσχα στην Κέρκυρα και τον άλλο μήνα θα μου πας Σαντορίνη!» (Αναρωτιέμαι τώρα: Βρε, μήπως τελικά, είναι καλό να σου πιάνει το αφεντικό τον κώ#@;)  « Να βράσεις στο ζουμί σου, τώρα,  φραγκόκοτα, γιατί αλλιώς θα κατέβω εγώ εις τας πρωτεύουσας και θα σε βάλω στο φούρνο με πατάτες!»   



Μα είναι πράγματα αυτά;  Ντάξ’, δε λέω… Είμαι τυχερή που ζω εδώ που ζω και δεν είμαι αχάριστη ουδόλως! Μα όταν μιλάμε για διακοπές, μιλάμε για διακοπές! Ν’αλλάξει αυτή η ρημάδα η καθημερινότητα που όλο το χρόνο τη φροντίζουμε, τη ντύνουμε, τη στολίζουμε, τη νοικοκυρεύουμε –όσο μπορούμε- για να μη μας έρθει κανένας ντουβρουτζάς και πέσουμε στα πατώματα από τα ζόρια!
Διακοπές είναι να πας κάπου αλλού, βρε παιδάκι μου! Να την κάνεις! Τι «ποια να κάνεις»; Την απόδραση, ντε! Να ξεφύγεις από τις ίδιες εικόνες που έχεις απολαύσει ξανά και ξανά, σε όλες τους τις εκφάνσεις, ανά εποχή, ημέρα και ώρα, εδώ και χρόνια. Να τσιγκλίσεις μερικούς ορόφους από τον ουρανοξύστη των συναισθημάτων που κρύβεις μέσα σου με –ει δυνατόν- νέα ερεθίσματα, σαν πυροβολισμούς μέσα στο πλήθος! (Μη φοβάστε, καλέ! Άσφαιρα θα’ναι!)



Τι να κάνω όμως, η καψερή; Το χαρτζιλίκι δεν επαρκεί για άλλες γαίες, άλλα μέρη και μάλιστα σε πλαίσιο πενθήμερων διακοπών (γιατί λιγότερο δε λέει…)! Έτσι, αναγκαστικά, θα δικαιώσω το αδερφάκι μου και θα βράσω εγώ η κότα στο ζουμί μου… Διότι, εάν νομίζετε ότι μπορεί να κάνει κανείς διακοπές στο σπίτι του, απατάσθε, φίλτατοι και μάλιστα χονδρά! 


Ναι, βεβαίως, μπορώ να κάθομαι με τις ώρες στη θάλασσα, δίπλα μου αλλά προς το τέλος, σαν τα πιτσιρίκια που κάνουν πως δεν ακούνε τη μάνα τους όταν τα φωνάζει -υστερικώς- να τσακιστούν να βγουν έξω από το νερό για να φύγουν, έτσι ακριβώς κι εγώ κοιτάζω, αλλά κάνω πως δε βλέπω -ηλιθίως- το κινητό (αντί του -υπό εξαφάνιση είδους- ωρολογίου χειρός) για να δω πόσα λεπτά ελευθερίας μου απομένουν! Ούτε στο προαύλιο του Αλκατράζ να ήμουν, ένα πράμα! Τέτοια αίσθηση!



Και ξέρω ότι όσο πιο πολύ αργώ, τόσο περισσότερα πιατικά θα συσσωρεύονται στο νεροχύτη, ολοένα και περισσότερα ρούχα θα εκσφενδονίζονται δεξιά και αριστερά, τριών εφήβων που δυσκολεύονται να αποφασίσουν τι θα φορέσουν για να πάνε βόλτα και καθυστερούν και δεν προλαβαίνουν να τα μαζέψουν (η κλασική δικαιολογία)!

Δε μιλώ για τη γιαγιά με το «πι», που θα αυξάνει τη λίστα με τις δουλειές που θέλει να γίνουν και δεν μπορεί εκείνη να κάνει! Χάθηκε ένα «ρο», ένα «σίγμα» να την κάνει Ρόμποκοπ  να γλιτώσω κι εγώ την ανάθεση εξτρά εργασιών;
Ώ, ναι… Είναι μια άλλη, διαφορετική καθημερινότητα, η εξ εμού επονομαζόμενη «Σπιτικές Καλοκαιρινές Διακοπές»! Η χειρότερη συνταγή για ένα ανώφελο μενού!


Aλλά, καλά μου είπε μια καλή φίλη: 
«Παράτα τα όλα για μια εβδομάδα και άραξε από το πρωί ως το βράδυ στην αγαπημένη σου παραλία! Και άσε τους όλους να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους!» 

Ακούγεται κομματάκι δύσκολο για μια γνήσια Παναγιωταρά σαν εμένα, αλλά νομίζω πως με μια μικρή παραλλαγή, θα μπορούσα να τα καταφέρω περίφημα! 

Ως αδερφή της Μαίρης, έχω ανάγκη από μια επανάσταση ρε γαμώτο!


Ιδού, λοιπόν, τι θα κάνω φέτος:
ΠΡΩΤΟΝ: Θα φτιάξω ένα πανό, θα γράψω επάνω με κόκκινη μπογιά «Άστε με ήσυχη, όλοι! (ΣΚΙΤΣΟ) Κάνω διακοπές» (όπου ΣΚΙΤΣΟ, θα ζωγραφίσω ένα στενό πεντάγραμμο με μια νότα -κατά προτίμηση σι δίεση, όγδοο) και θα  το στερεώσω στον τοίχο της κουζίνας, που είναι το πλέον ενδιαφέρον και επισκέψιμο σημείο του σπιτιού, για όλα τα μέλη της οικογένειας!
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Θα φεύγω κάθε μέρα στις επτά το πρωί, με έναν καφέ, δυο τοστ, φρούτα, νερό, το βιβλίο μου, το τετράδιό μου, το μολύβι μου και μια ομπρέλα!Θα το λέω εκεί στην αγαπημένη μου παραλία, παρέα με τα βοτσαλάκια, τους γλάρους και τα κύματα, ως τις δέκα το βράδυ!
Να μη με λένε Χάιδω Παναγιωταρά, αν δεν το κάνω!!



Υ.Γ.
Δυο μόνο φόβους έχω για τις φετινές μου διακοπές…
ΠΡΩΤΟΝ: Την κυρα-Κούλα από απέναντι με την παρέα της, που θα μού’ρχονται στη θάλασσα! Διότι, αφ’ενός μεν, θα μου πιάνουν την κουβέντα όλο χαρά έμπροσθεν και θα μου σέρνουν με ύφος μπλαζέ τα χίλια όσα, όπισθεν! Αφ’ετέρου δε, δεν θα έχω νέες εικόνες και νέα ερεθίσματα και θα μου χαλάνε οι κουτσομπόλες το κατά τα άλλα απυρόβλητο των πρωτοποριακών διακοπών μου, φέτος!
ΔΕΥΤΕΡΟΝ! Φοβάμαι όλα αυτά που ΔΕΝ ή ΘΑ γίνουν για μένα, χωρίς εμένα όλες αυτές τις ημέρες στο σπίτι! Τι θα με περιμένει την επόμενη μέρα; Τι θα δουν τα μάτια μου όταν τελειώσουν οι Πρωτοποριακές Σπιτικές Καλοκαιρινές μου Διακοπές; Ωιμέ, αλί και τρισαλί και όλα τα άλλα επιφωνήματα θρήνων και οδυρμών που υπάρχουν, μαζί!
Βοήθειά μου…
Βοήθειαααααα!!!!!


Μίνα Βαμβάκου

(Φωτογραφίες: AntChatz Photography)