Χρόνε αδυσώπητε
και χρόνε που δικάζεις,
μ'αυτόπτες μάρτυρες λεπτά
στυγνά και τα μοιράζεις!
Και δε μιλώ για τη φθορά
που φέρνει το κύλισμά σου
στων ζωντανών την ύπαρξη
στη γη με το κάλεσμά σου.
Ούτε κι αν υπεροπτικά κολλάς
και στέκεσαι στη λύπη
να τυραγνάς ψυχές που αγωνιούν
και σέρνονται στη θλίψη.
Ούτε και όταν τις περιγελάς
σε μια χαρά τους μέσα
τρέχοντας γρηγορότερα
γιατί δεν έχεις μπέσα,
και δεν αφήνεις πιο πολύ
την αγαλλίαση να νοιώσουν
ακόμα περισσότερο
να πάρουν και να δώσουν.
Είναι που κάθε χτύπος σου μπορεί
κάτι να φανερώνει
σ'αυτούς που σε κατανοούν,
κι αισθάνονται βελόνι,
να τους τρυπάει την καρδιά
όταν διαπιστώνουν
μικρές αλήθειες εισβολείς
ψέματα να αλώνουν
κάθε φορά που γίνεσαι κριτής
και τους αποκαλύπτεις
λάθη, πράξεις, σκέψεις κρυφές
εκθέτοντας ως γλύπτης!
Κανείς θνητός δε δύναται
σωστά να σε μετρήσει.
Ούτε χαζός, ούτ'ευφυής
μπορεί να σε νικήσει.
Θεός κι εσύ, όχι μικρός,
της φύσης και των νόμων
της τέχνης, των επιστημών,
κι αδέκαστος και γνώμων.
Έτσι ανελέητα χτυπάς
μ'ασύλληπτη σοφία,
και όλων των ανθρώπινων
ορίζεις την πορεία...
Χρόνε αδυσώπητε
και χρόνε που δικάζεις!
Μίνα Βαμβάκου
