ΠΡΟΣ:ΕΥΧΗ

Τα φιλιά τα υποτιμημένα ν'αναστήσεις,

Έρωτα!

Και στου κόρφου σου 

του ροδαλόχρωμου  τις όχθες 

ν'αποθέσεις, απαλά,

τα μπερδεμένα από  τα δάχτυλά σου
μακριά μαλλιά!

Τα ξεχασμένα χάδια των ονείρων άπλωσε, 

δίχτυ που λευτερώνει πουλιά της νιότης ξανά.

Να πετάξουν ψηλά
στ'αγέρι εκείνο της αγάπης που φύσηξε δειλά.

Θέριεψέ το με την ανάσα σου,
να ξεσηκώσει το λιμάνι το έρμο,
το μοναχό.
Να ορθώσει το τρέμουλο των νερών του 

και να γλύψει, να θρέψει πληγές.

Με το μιλητό σου, τις βροχές των δακρύων 

που λαμπυρίζουν ακόμα στο χώμα, 

έλα και σβήσε!

Και στείλε πλατύ ένα ουράνιο τόξο
στο γκρίζο τ'ουρανού της ψυχής,
σαν απ'τα έγκατα της γης,
χρυσάφι ατόφιο!

Το σώμα έχει μνήμη, μα κι η καρδιά φωτιά!
Και σαν την ξυπνήσεις, με την ορμή σου, Έρωτα,
θα δεις τα νήματα τ'αρχέγονα, 

εκείνα της αγάπης,

να λύνονται στην αγκαλιά σου...

Μίνα Βαμβάκου