Όχι, όχι! Δεν πρόκειται για την υπέροχη ομότιτλη κωμωδία με τον Peter Sellers!! Δε θα μπορούσα να σας κάνω να γελάσετε τόσο πολύ, αλλά ευελπιστώ να σας κάνω να χαμογελάσετε κάμποσες φορές διαβάζοντας το γραπτό μου αυτό. Ήταν εκείνες οι μεταμεσονύχτιες ώρες της ηρεμίας και της σιωπής, που οι θύμησες ξεχύθηκαν προκαλώντας μια γλυκειά νοσταλγία και όπως συνηθίζω, βούτηξα το μολύβι και το περπάτησα στο τετράδιό μου...
Θα έπρεπε κανονικά να έχω δώσει τον τίτλο “ΤΑ ΠΑΡΤY” ή καλύτερα “ΤΑ πάρτυ” μια και το κείμενο έχει να κάνει με τα πάρτυ, έτσι όπως τα βίωσα εγώ, κατά την εφηβεία, στο σπίτι μας.
Και γράφω τη λέξη "πάρτυ" με ύψιλον, τιμής ένεκεν αφού έτσι το γράφαμε τότε...
Καράμπαμπας, τέλη δεκαετίας '70.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε το προνόμιο ενός μεγαλύτερου αδελφού εκείνη την εποχή, αν δεν είχατε! Εκτός από τα μουσικά ακούσματα που απέκτησα από την προεφηβεία μου ήδη, είχα τον αδελφό μου Βαγγέλη, προσωπικό μου d.j. στα πάρτι των γενεθλίων μου και ένα από τα πρώτα στερεοφωνικά συγκροτήματα στην ευρύτερη περιοχή! Δεν αναφέρω και τους φίλους του που εμπλούτιζαν τον ηλικιακό “τάπητα” των πάρτυ και ενθουσίαζαν τις φίλες μου! Καταλαβαίνετε, επομένως, πόσο το εκμεταλλευόμουν...
Κάθε χρόνο, το Φλεβάρη, στα γενέθλιά μου, επειδή δεν γιόρταζα το όνομά μου, ήταν καθιερωμένο να κάνουμε πάρτυ και να ξεσαλώνουμε (κατά τα ήθη και έθιμα της εποχής, βεβαίως-βεβαίως)!
Αφού κλείναμε την ημερομηνία διεξαγωγής και καταγράφαμε τους καλεσμένους, ξεκινούσαμε τις ενέργειες της διοργάνωσης μέρες πριν! Εδώ ένα άλλο προνόμιο ήταν η μεγάλη μου αδελφή, αλλά βοηθούσαν και οι κολλητές μου φίλες.
Οι λίστες έδιναν κι έπαιρναν! Καλεσμένοι, ποσότητες για τα απαιτούμενα της τροφοδοσίας, ψώνια, κατανομή εργασιών!! Το playlist ήταν δώρον άδωρον αφού η δισκοθήκη ήταν περιορισμένη μεν, αλλά συμπεριελάμβανε ό,τι καλύτερο διότι ο d.j. ήξερε τι δίσκο αγόραζε κάθε φορά!
Τα ποτά, τα υλικά για σνακ, τα ξηροκάρπια, τα πλαστικά ποτήρια και πιάτα αγοράζονταν δυο μέρες πριν αλλά τα υπόλοιπα γίνονταν από το πρωί, ανήμερα.
Λόγω της επικείμενης κοσμοσυρροής και για τις ανάγκες της άψογης διεξαγωγής του πάρτυ, η σαλονοτραπεζαρία έπρεπε να μετατραπεί σε ευρύχωρο ball-room και η μαμά μου φρικάριζε βλέποντας έπιπλα να βγαίνουν έξω στην αυλή, πίνακες να αντικαθίστανται από αφίσες ροκ τραγουδιστών, ηχεία να κοσμούν το σερβάν, καλώδια να στερεώνονται στις απλίκες, λάμπες να ξεβιδώνονται από τα φωτιστικά! Το τραπέζι πήγαινε στην άκρη στον τοίχο για να στηθεί το μπουφέ και εξτρά καρέκλες έρχονταν από τα γειτονικά σπίτια!
Όλη η γειτονιά γινόταν συνδιοργανωτής και αποδέκτης του συνταρακτικού γεγονότος και κάποιοι μπαμπάδες αγχωμένοι για τυχόν Σόδομα και Γόμορα έκαναν κήρυγμα στις κόρες τους για να επιδείξουν σοβαρή συμπεριφορά στο πάρτι, εφιστώντας τους την προσοχή για τσιγάρα, ποτά και παζάρευαν μαζί τους την ώρα επιστροφής! Κι εκείνες, ως άλλες σεμνές Αρσακειάδες συμφωνούσαν σε όλα λέγοντας “Ναι, μπαμπά μου, μην ανησυχείς! Θα προσέχω!” Αλλά δε σας λέω τι σκέφτονταν από μέσα τους! Βλέπετε τα πάρτι γίνονταν χειμώνα και οι γονείς δεν μπορούσαν να κόβουν κίνηση εξ αποστάσεως! Και όσοι προσπαθούσαν να διακρίνουν κάτι κόβοντας βόλτες έξω από τα παράθυρα, αποτύγχαναν! Το μόνο που τους παρηγορούσε ήταν ότι θα επέβλεπαν οι δικοί μου γονείς. Δεν ήξεραν βέβαια ότι εμείς είχαμε καταφέρει να τους πείσουμε να περιοριστούν στην κουζίνα και τους κλείναμε και την πόρτα!
Πιο ευχάριστο ξύπνημα από αυτό της ημέρας του πάρτυ δεν υπήρχε!
Ούτε καν εκείνο στις σχολικές εκδρομές δεν είχε τέτοιο χτυποκάρδι! Μια-δυο χρονιές, θυμάμαι, είχα δέκατα την παραμονή από την ανυπομονησία!
Ο Βαγγέλης ξεκινούσε με το στήσιμο των ...ηχητικών εγκαταστάσεων και των φωτορυθμικών! Αααα! Φυσικά και είχαμε φωτορυθμικά! Με λάμπες διαφόρων χρωμάτων που συνδέονταν στο στερεοφωνικό και αναβόσβηναν εκ περιτροπής (χρωματικής) ακολουθώντας το ρυθμό της μουσικής!
Μόνο στα μπλουζ τα απομονώναμε για να μη χαλάνε το μισοσκόταδο! Τότε έμεναν ανοιχτά μόνο οι απλίκες και τα δύο φωτιστικά που φυσικά φώτιζαν σε τόνους κόκκινους και μπλε για να υποστηρίζουν την ατμόσφαιρα, τη μουσική και το διάχυτο φλερτ μεταξύ των παρευρισκομένων...
Πρωί-πρωί, που λέτε, ξεκινούσαμε με ένα φρεσκάρισμα της καθαριότητας των χώρων, μέσα κι έξω από το σπίτι.
Το μεσημέρι, έρχονταν δυο-τρία κορίτσια και ξεκινούσαμε την προετοιμασία των σνακς!
Πιατέλες γέμιζαν με τα στρογγυλά, τρίγωνα και τετράγωνα κρακεράκια για πτι-φουρ και τα γαρνίραμε με κρέμα ροκφόρ και αντζούγιας από σωληνάρια, λεπτές φέτες αυγών, διάφορα τυριά κομμενα σε σχήματα από φορμάκια, ροδέλες απλό ελιές γεμιστές, σαλαμάκια αέρος, κομματάκια από τουρσί, φυλλαράκια μαιντανού...
Τοστάκια κομμένα σε τριγωνάκια, τυροπιτάκια και πιροσκί μοιράζονταν σε δυο άλλες πιατέλες, καροτάκια και αγγουράκια κόβονταν λεπτά μπαστουνάκια και βρέχονταν με σταγόνες από ξύδι και αλάτι. Πατατάκια, ποπ-κορν και ξηροί καρποί μοιράζονταν σε γυάλινα μπωλ.
Η πιο ωραία ώρα της προετοιμασίας! Κουτσομπολιό με τις κολλητές, χάχανα και ψίθυροι, πλαισιωμένα από τους ήχους των δοκιμών του ηχοσυστήματος!
Έπειτα όλα τοποθετούνταν πάνω στο τραπέζι με το καλό τραπεζομάντηλο! Όχι το καλό-καλό, το κοφτό! Ένα άλλο με σχέδια στην ύφανση και αζούρ γύρω γύρω (τι σας λέω τώρα!) λευκό φυσικά, για να μπορεί να καθαριστεί μετά...
Τα πλαστικά πιάτα και οι διακοσμητικές οδοντογλυφίες στήνονταν στην κατάλληλη θέση. Τα μπουκάλια με τοVermouth, το Martini, to Rosso Antico, to Βatida de Coco, το Gin, τα αναψυκτικά, τα νερά και οι χυμοί έμπαιναν πίσω από τα σνακ και δίπλα τους τα πλαστικά ποτηράκια, τα πιάτα και οι χρωματιστές χαρτοπετσέτες!
Τέλος, οι καρέκλες τοποθετούνταν περιμετρικά των δύο ενιαίων δωματίων με μικρά τραπεζάκια διάσπαρτα ανάμεσά τους. Όλα ήταν έτοιμα στην ώρα τους και αποσυρόμασταν για τον όσο πιο προσεγμένο καλλωπισμό γινόταν!
Επειδή συχνά τα γενέθλιά μου πέφτουν μέσα στις Απόκριες, αρκετά πάρτυ που κάναμε ήταν μασκέ! Ήταν τα πιο διασκεδαστικά πάρτυ λόγω του μασκαρέματος και επειδή οι αμφιέσεις ήταν αφορμή για πολλά ευτράπελα που συνέβαιναν επίτηδες κατά τη διάρκεια των πάρτυ-μασκέ!
Αρκετοί νεαροί ντύνονταν γυναίκες και δη σέξι και έπεφτε το γέλιο της αρκούδας! Κάποιους δεν καταφέρναμε να τους αναγνωρίσουμε ως το τέλος που αποκαλύπτονταν και σίγουρα λυνόμασταν στα γέλια όταν βλέπαμε να χορεύουν μπλουζ δύο “γυναίκες” μαζί ή μια φορά που το μπαλονάκι με νερό που υποκαθιστούσε το στήθος στο μασκάρεμα, έσπασε και έκανε μούσκεμα το μασκαρά!
Αλλά ας επανέλθω στην περιγραφή των απλών πάρτυ.
Πού είχαμε μείνει; Α, ναι! Λίγο πριν την έναρξη της πολυπόθητης βραδιάς!
Η πιο εκνευριστική ώρα ήταν από τη στιγμή που έτοιμοι, ντυμένοι, στολισμένοι, περιμέναμε τον πρώτο καλεσμένο να φανεί! Βόλτες πάνω-κάτω, εποπτεύοντας το χώρο, το μπουφέ, προσπαθώντας να σκεφτούμε μήπως είχαμε ξεχάσει κάτι, ρίχνοντας μια ακόμα ματιά στον καθρέφτη και κοιτώντας το ρολόι! Η μαμά με τον μπαμπά απηύθυναν μια τελευταία νουθεσία για να μην έχουμε προβλήματα με γείτονες κι έπειτα πήγαιναν στην κουζίνα για το υπόλοιπο της βραδιάς.
Το πρώτο χτύπημα του κουδουνιού θύμιζε χτύπημα γκόνγκ που σηματοδοτούσε την έναρξη του πάρτυ! Μόλις μαζεύονταν όλοι, έσβηνα τα κεράκια και τρώγαμε την τούρτα για να ξεμπερδεύουμε και να μπούμε στο κυρίως θέμα που ήταν ο χορός!
Για τις επόμενες ώρες η μουσική έδινε το πρόσταγμα, σχεδόν όλοι όρθιοι χόρευαν, κάποιοι έλυναν διαφωνίες με το κορίτσι τους καθισμένοι σε μια γωνιά, κάποιοι άλλοι δεν τρελλαίνονταν για χορό και φλερτάριζαν με το μπουφέ και τα ποτά, αλλά όλοι διασκέδαζαν!
Και οπωσδήποτε πρέπει να γίνει αναφορά στα δύο επίμαχα "παιχνίδια" που παίζαμε είτε στην αρχή μέχρι να ζεσταθεί η ατμόσφαιρα ή ενδιάμεσα, ανάλογα με το κέφι και το κλίμα που επικρατούσε. Το πρώτο και πιο γνωστό παιχνίδι ήταν "η μπουκάλα" ή "το μπουκάλι"... Η παρέα καθόταν σε κύκλο και κατά μια εκδοχή του, γυρνούσε κάποιος ένα άδειο μπουκάλι στο πάτωμα και φιλούσε το αντίθετου φύλου άτομο που θα έδειχνε ο λαιμός του μπουκαλιού. Μετά έστρεφε άλλος την μπουκάλα...
Το δεύτερο παιχνίδι που παίζαμε στα δικά μας πάρτυ ήταν το "Τι να κάνει ο κύριος στην κυρία;" όπου η "μάνα" έκλεινε τα μάτια με το ένα χέρι σε κάποιον που καθόταν σε μία καρέκλα στο κέντρο του δωματίου και με το άλλο χέρι έδειχνε έναν "κύριο" και μια "κυρία" κάνοντας τη συγκεκριμένη ερώτηση! Εκεί το γέλιο έπεφτε στις επιλογές της "μάνας" σε συνδυασμό με τις αποφάσεις του "τυφλού" παίκτη... Υπήρχαν και άλλα παιχνίδια που παίζονταν σε παρέες γενικά αλλά αυτά τα δύο προτιμούσαμε στα πάρτυ επειδή ήταν μέσα στο κλίμα του φλερτ της βραδιάς. Και εξάλλου ανυπομονούσαμε για τα μπλουζ...
Εκεί, στο μισοσκόταδο τα χτυποκάρδια επεσκίαζαν το ρυθμό, τα σφιχταγκαλιάσματα πρόδιδαν ή προκαλούσαν πάθη, ζήλειες, έρωτες και υποσχέσεις, μα τα προσχήματα τηρούνταν από μια ευγενή εγκράτεια διότι σεβόταν ο καθένας τον εαυτό του, το ταίρι του και τους φίλους!
Κάποιοι συχνά ξέφευγαν μ'ένα φιλί περισσότερο, λίγο ποτό παραπάνω και κανένα τσιγαράκι τράκα από τους μεγάλους! Μα κανένα περιστατικό δυσάρεστο δεν είχε συμβεί, διασκεδάζαμε αφάνταστα και γι αυτό στα πάρτυ μας τότε, σημειωνόταν μεγάλη προσέλευση!
Μεταξύ πολλών αλλων τραγουδιών που περιλαμβάνονταν στα playlists τότε σ'εκείνα τα πάρτυ, από 45άρια ή δίσκους 33 στροφών, ήταν και τα εξής:
Sharif Dean, Do you love me
Zager and Evans, In the year 2525
Nico Fidenco, A casa d'Irene
Donna Summer, I feel love
Don't let me be misunderstood
Mouth & Mc Neal, How do you do?
Cat Stevens, Another Saturday night
John Ireland, Nicole
Adamo, La nuit (κλασικά!)...
Τα χρόνια της αθωότητας, τα χρόνια της ανεμελιάς, με περιορισμένες επιλογές στη διασκέδαση, εκείνη τη δεκαετία, μα πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον και πολύ ζεστές οι σχέσεις και οι φιλίες μεταξύ μας...
Μίνα Βαμβάκου
