Αυτό μονάχα είναι μπορετό.
Κι αυτό μου φτάνει.
Έτσι όπως τ'αεράκι στροβιλίζεται στις μπούκλες της και μπλέκει ανάμεσά τους ηλιαχτίδες, εγώ να ταξιδεύω με το νου.
Να αναμοχλεύονται οι πεθυμιές και να κρατούν το ίσο στο κρυφό μου χτυποκάρδι.
Εγώ, εδώ, ακίνητος, ωσάν επαίτης των ονείρων κι ο κόσμος ο αληθινός ολόγυρα να σβήνει μονομιάς.
Να σέρνομαι κάτω απ'την ολόστητη θωριά της, ν'ακολουθώ αλυσόδετος το λυγερό της το βηματισμό.
Έτσι απλά! Να ζητιανεύω λίγη απ'τη θλίψη των ματιών της και να κυλιέμαι στην αργή της την περπατησιά, όσο κρατά.
Να σκύβω στους καημούς που κουβαλάει, αυτούς που κάνουνε την αύρα της πιο λαμπερή.
Καθημερνά να την ακολουθώ με τη ματιά μου, ώσπου η στροφή του δρόμου μου την κλέψει, αφήνοντάς μου μόνο μια χαρά.
Την είδα!
Και καρτερικά θα την προσμένω πάλι να φανεί.
Αυτό μονάχα είναι μπορετό.
Κι αυτό μου φτάνει.
Για την ώρα...
Μίνα Βαμβάκου
