 |
| "THE SLEEPING ANGEL", LEON-JEAN-BASILE PERRAULT, 1897 |
Κορμάκι μου γλυκό!
Κακούργα η μοίρα που σε καταράστηκε πάνω απ'την κούνια σου, νεογέννητο!
Φόνισσα η θάλασσα που σ’αγκάλιασε με δόλο! Πώς μπόρεσε;
Μωρό μου!
Στο ρούχο σου, το αίμα των παιδιών όλης της γης, των άδικων
θανάτων!
Βαρύ το φταίξιμο, ταφόπλακα στις πλάτες των αδίστακτων που έστερξαν για να
χαθείς!
Κι είναι πολλοί! Πάρα πολλοί! Μα πάλι δε χωράει το κρίμα.
Δύστυχη μάνα!
Για να το σώσεις έτρεξες και χάθηκες μαζί του…
Γλίτωσες που δεν έμεινες να δεις πώς φίλαγε την άμμο παγωμένο!
Και ξέρω πως μοναχά νεκρή θα τ’άφηνες από την αγκαλιά σου!
Μάνα είμαι κι εγώ που ευτυχώ να έχω τα παιδιά μου.
Μα εσένα, αγγελούδι μου, σ’έκλαψα πολύ απ’τη στιγμή που σ’είδα
να κείτεσαι χωρίς πνοή στη μουσκεμένη άμμο.
Ήλιε, αγέρα, ουρανοί, πώς βάσταξε η καρδιά σας τη θωριά;
Παιδάκι μου!
Σ’έκλαψα που έφυγες νωρίς, έτσι κατατρεγμένο
απ’των ανθρώπων την απανθρωπιά, τη βία του πολέμου.
Σ’έκλαψα από μακριά, χωρίς να ξέρω πώς σε λένε.
Έχασες λεν αντάμα κι αδερφάκι, μα εσένα μόνον είδα.
Και λύγισα...
Έγινα μάνα σου εγώ
κι έκλαψα και τους τρεις σας.
Ακόμα αρνείται ο νους
να νοιώσει, να χωρέσει τις κακορίζικες στιγμές.
Αγάπη, τρόμος, αγωνία κι αγώνας για ζωή.
Όλα στα κύματα
απλωμένα…
Οι ελπίδες και τα όνειρα ρόγχος επιθανάτιος στη σκοτεινή σας
ρότα.
Καρδούλα μου!
Η εικόνα σου αυτή στοιχειώνει τις καρδιές, την ηθική, τους νόμους.
Το προσωπάκι σου έκρυψες, να βλέπει το σκοτάδι.
Κόρφος η άμμος νόμισες, να γείρεις να κουρνιάσεις;
Με αποστροφή μου μοιάζει κι ας ήσουν μικρό, αθώο και αγνό…
Σαν κεραυνός θεικός προς τους φονιάδες των παιδιών
που κόλαση τους πρέπει!
Κι αν το’βλεπαν το προσωπάκι το χλωμό, άραγε, από ντροπή θά’σκυβαν
το κεφάλι;
Μα τα τέρατα είναι τέρατα, πώς να τα συγκινήσεις;
Και η Ειρήνη φαίνεται ακριβή πολύ... Ή πιο απλά, ουτοπία!
Αγγελούδι μου!
Ποιους να παραδειγμάτισες με μια θυσία ακόμα;
Τόσες πολλές υπήρξανε χωρίς κάτι ν’αλλάξει…
Άδικα θυσιάστηκες, άδικο των αδίκων!
Ψυχούλα μου!
Κι αν δεν εγνώρισα ποτέ, το γέλιο, τις χαρές σου
Κέρδισες την αγάπη μου, τη μνήμη, την καρδιά μου.
Μαζί μ’εμένα κι άλλοι πολλοί πάνω στη γη, αισθάνονται το ίδιο.
Όμως, είναι καλό αυτό;
Είναι αμοιβή αντάξια του πρόωρου
χαμού σου;
Όχι, παιδί μου, όχι!
Ας είναι το χώμα ελαφρύ του τόπου που θα σ΄έχει!
Κι εκατομμύρια φιλιά, γλυκόλογα και χάδια
Μυριάδες ταχταρίσματα, παιχνίδια, τρυφερές αγκάλες
Και νανουρίσματα γλυκά, απ’όλες τις γωνιές της γης
θα’ρθούν να σε ζεστάνουν, στο νέο σου ταξίδι.
Παιδάκι μου!
Κι είθε να γαληνέψουν οι ψυχές που ζουν και στους δυο
κόσμους…
Μίνα Βαμβάκου
 |
| Ψυχούλα μου... |
